واژه‌هايى نامأنوس دارند و تركيب‌هايى ناآشنا را در جاهايى حسّاس از متن، در درون خود جاى داده‌اند.

در اين ترجمه، سعى بر رعايت امانت در بازگردان متون مقدّس- اعم از آيات نورانى قرآن و احاديث شريف اهل بيت عليهم السلام- و حفظ حدّ و مرز ترجمه در متون تاريخى و رجالى بوده، هر چند در حدّ توان به زيبايى و روانى ترجمه نيز توجّه شده است.

گفتنى است كه پژوهشگر گران‌قدر، حجّة الإسلام رسول افقى، سراسر ترجمه را با متن عربى مقابله نموده و از سر دقّت و باريك‌بينى و دلسوزى، ده‌ها تذكّر و تصحيح را براى اين بنده به ارمغان آورده‌اند كه سزاوار است در همين جا از ايشان تشكّر كنم.

شايان ذكر است كه تحليل‌ها و بيان‌هاى موجود در دانش‌نامه- كه از نكات قوّت اين مجموعه به شمار مى‌آيند-، به قلم برخى نويسندگان فارسى زبان اند و نياز به ترجمه نداشته‌اند. همچنين متون نقل شده از منابع كهن فارسى مانند نجم الثاقب‌، با حفظ امانت، تنها اندكى روان‌سازى شده‌اند. از اين رو در بخش‌هايى مانند «ديدار كنندگان با امام مهدى عليه السلام» شاهد سبك‌هاى متفاوتى هستيم كه از آن گريزى نيست.

گفتنى است كه هر جا روايات با اسناد آمده‌اند، تنها راوى نخست آنها در ترجمه ذكر شده و اسامى بقيّه راويان نيامده است. اين كار به دليل يكسانى نسبى نام‌هاى خاص در عربى و فارسى است كه نياز به ترجمه را از ميان مى‌برد و افزون بر اين به كاهش حجم كتاب يارى مى‌رساند.

نكته ديگر، آن است كه در اين دانش‌نامه، از متونى كه پيش‌تر در آثارِ منتشر شده دار الحديث ترجمه شده‌اند، به طور كامل و گاه با اصلاح، استفاده شده است. از اين رو، بخشى از ترجمه پيش رو، بويژه در جلد نخست، به قلم ديگر مترجمان گران‌قدر آثار دار الحديث، مانند استاد حميدرضا شيخى است. اين شيوه، بر پايه‌