پرورش يافتن او، محبّت‌كننده و مسبّب اين شايستگى‌ها، از ثواب اخروى خداوند نيز برخوردار مى‌گردد.

2. اصل لزوم تبلور محبّت در روابط زوجين‌

اقتضاى نياز طبيعى و فطرى آدمى به دوست داشتن و دوست داشته شدن، اين است كه در همه مراحل رشد و زندگى، به آن توجّه شود و به مقتضاى موقعيت رشدى در دوره‌هاى مختلف، به گونه‌اى آن نياز، ارضا گردد. چنين نيست كه ارضاى نياز به محبّت در دوره كودكى از سوى والدين، نياز محبّتى كودك و نوجوان را نسبت به دوستان، همسالان و ... نيز ارضا كند و ديگر كودك و نوجوان ارضاشده از سوى محبّت والدين، نيازى به محبّت ديگران نداشته باشد. درست است كه ارضاى سلسله نيازها در دوره كودكى، باعث مى‌شود كه كودك، شخصيت به‌هنجارى پيدا كند و نسبت به محروميت اين نياز در بزرگ‌سالى، تحمّل بيشترى از خود نشان دهد، امّا بايد توجّه داشت كه نياز به محبّت، اختصاص به دوره كودكى ندارد؛ بلكه در همه مقاطع رشدى، اين نياز وجود دارد و بايد به تناسب دوره، سن، ضوابط اجتماعى و تمايلات فردى، ارضا گردد.

از جمله موارد ارضاى نياز به محبّت، در ارتباط با «روابط جنسى زوجين» است كه بايد اين نياز، به شكل كامل، ارضا شود وگرنه، زندگى زناشويى، دوام پيدا نمى‌كند. لازم به توجّه است كه نياز به محبّت زوجين، همان نياز جنسى نيست و بين ارضاى نياز به محبّت و ارضاى نياز جنسى، فرق است؛ بلكه ميل جنسى، از ميل به محبّت، متمايز است و هردو بايد ارضا شوند.

روان‌شناسان پس از فرويد، به خوبى، اين تمايز را آشكار مى‌سازند و مى‌نويسند:

عشق، به معناى ميل جنسى نيست. ميل جنسى را مى‌توان صرفا به عنوان يك نياز فيزيولوژيك، مطالعه كرد، ولى محبّت و عشق، يك نياز فيزيولوژيك نيست؛ بلكه در رفتار جنسى، معمولا عوامل تعيين‌كننده بسيارى دخيل است كه عمده آنها نياز به‌