حيات معنوى، تبيين شده و گستره آن به همه مردم، مورد توصيه قرار گرفته است.

امام رضا عليه السّلام با اشاره به اثر معنوى و مادى محبّت انسان‌ها نسبت به يكديگر مى‌فرمايد:

إنّ أهل الأرض لمرحومون ما تحابّوا و أدّوا الأمانة و عملوا الحقّ.[1]

به درستى كه اهل زمين، به صورت مستمر در رحمت (مادى و معنوى) خداوند خواهند بود، مادامى كه يكديگر را دوست داشته باشند و امانتدار و عامل به حق باشند.

امام على عليه السّلام مى‌فرمايد:

أبلغ ما تستدرّ به الرّحمة أن تضمر لجميع النّاس الرّحمة.[2]

رساترين چيزى كه مى‌توانى با آن، رحمت الهى را به خود جلب كنى، اين است كه در باطن، با همه مردم، مهربان باشى.

پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله محبّت عملى و رفتارى را- كه منشأ آن، محبّت درونى و گرايش طبيعى به دوست داشتن است- سرآمد رفتارهاى عاقلانه مى‌داند و مى‌فرمايد:

رأس العقل بعد الإيمان باللّه، التّودّد إلى النّاس و اصطناع الخير إلى كلّ برّ و فاجر.[3]

سرآمد تمام اعمال عاقلانه، بعد از تديّن به دين الهى، بشردوستى و نيكى به همه مردم است، خواه خوب و درستكار باشند يا فاسق و گناهكار.

امام باقر عليه السّلام تدّين به دين الهى را جزو محبّت نمى‌داند و مى‌فرمايد:

هل الدّين إلّا الحبّ؟[4]

آيا دين، غير از حبّ و دوستى است؟

بنابراين، نياز به محبّت، يك نياز نخستين است كه به خودى خود، استقلال دارد،

[1]. مشكاة الأنوار، ص 108؛ بحار الأنوار، ج 75، ص 117.

[2]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 2، ص 876، ح 3353؛ ميزان الحكمة، ج 4، ص 2004.

[3]. عيون أخبار الرضا عليه السّلام، ج 1، ص 38؛ وسائل الشيعة، ج 16، ص 295.

[4]. الخصال، ص 21؛ بحار الأنوار، ج 69، ص 237؛ جامع أحاديث الشيعة، ج 16، ص 210.