شخصى را كه به اين كار عادت كرده، درمان نمود، آگاهى دادن نسبت به زشتى و حقيقت اين عمل است. امام صادق عليه السّلام اين عمل زشت را نوعى زنا خوانده، مى‌فرمايد:

ما من عضو إلّا و هو يصيب حظّا من الزّنا، فزنا العينين النّظر و زنا الفم القبلة و زنا اليدين اللّمس، صدّق الفرج ذلك أو كذّب.[1]

هيچ عضوى نيست، مگر آن‌كه بهره‌اى از زنا دارد. زناى چشم، نگاه حرام و زناى دهان، بوسيدن حرام و زناى دست، لمس حرام است، چه به زناى فرج بينجامد و چه نينجامد.

از پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله نيز روايت شده كه فرمود:

لكلّ عضو من ابن آدم حظّ من الزّنا فالعين زناه النّظر و اللّسان زناه الكلام ...[2]

براى هر عضوى از انسان، حظّى از زنا وجود دارد: زناى چشم، نگاه حرام و زناى گوش، گوش دادن به حرام و زناى زبان، كلام جنسى حرام است.

ازاين‌رو انسان بايد بداند كه اين عمل، حرام و زناى نسبى است و نبايد به لذّت آنى و مجازى آن فريفته شود.

سه. درك حضور و آگاهى خدا

انسان بايد به اين نكته توجّه كند كه خداوند در همه حال، از رفتارهاى چشمى و انگيزه‌هاى درونى او آگاه است. در حقيقت، اگر خود را در محضر خدا ببيند، حيا مى‌كند و به سراغ نابه‌هنجارى چشمى نمى‌رود، به راحتى، خود را آلوده گناه نمى‌كند و اگر غفلتى از او سر زد، زود توبه مى‌كند. خداوند، اين توجّه را به افراد مى‌دهد و مى‌فرمايد:

أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرى‌.[3]

[1]. الكافى، ج 5، ص 559، وسائل الشيعة، ج 20 ص 191.

[2]. مستدرك الوسائل، ج 14، ص 269؛ بحار الأنوار، ج 104، ص 38.

[3]. سوره علق، آيه 14.