مقابله با آن، توصيه كرده و فرموده است:

الشّهوة داء و عصيانها دواء.[1]

خواهش‌هاى انحرافى، بيمارى است و درمانش، مقابله با آن.

در تعبير امام على عليه السّلام تصريح شده است كه اين مقابله بايد با تدبير عقلانى انجام شود، آن‌جا كه مى‌فرمايد:

داووا الغضب بالصّمت و الشّهوة بالعقل.[2]

خشمگينى را با سكوت، و شهوت را با تدبير عقلى، درمان كنيد.

علاوه بر عزّت نفس و تدبير عقلانى، تمرين و ممارست در جهت مقابله با اميال، خودكنترلى فرد را قوى مى‌سازد و مهارتى ايجاد مى‌كند كه هم مى‌تواند تمايلات را داشته باشد و هم تحت‌تأثير آن عوامل درونى، به رفتارهاى نابه‌هنجار اقدام نكند.

امير المؤمنين عليه السّلام مى‌فرمايد:

إذا كثرت المقدرة قلّت الشّهوة.[3]

هنگامى كه نفس انسانى، قوى شود، شهوتش كاهش مى‌يابد.

نيز مقاومت را عامل پيروزى بر هواهاى نفسانى مى‌داند و مى‌فرمايد:

قاوم الشّهوة بالقمع لها تظفر.[4]

با مخالفت عملى با هواها، اگر در برابر شهوات، مقاومت كند، حتما پيروز مى‌شود.

در بيان ديگرى از آن امام عليه السّلام مقاومت همراه با تدبير عقلانى را هوشيارى و مهارت فردى دانسته، مى‌فرمايد:

الكيّس من ملك عنان شهوته.[5]

انسان زيرك، كسى است كه عنان اميال را تحت اختيار خويش بگيرد و بر آنها مسلّط باشد.

[1]. أعلام الدين، ص 296؛ نزهة الناظر و تنبيه الخواطر، ص 32.

[2]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 4 ص 24؛ عيون الحكم و المواعظ، ص 250.

[3]. نهج البلاغة، حكمت 245.

[4]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 4، ص 514؛ مستدرك الوسائل، ج 11، ص 346.

[5]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 2، ص 158.