از اين رسانه را به عنوان يك ضرورت در عصر اطّلاعات ارزيابى مى‌كنند، به طورى كه به عنوان اختاپوسى فارغ از مرزهاى جغرافيايى، سراسر جهان را به‌هم مرتبط خواهد ساخت.

طبق آخرين آمار، بيش از شصت ميليون رسانه از تمام جهان، در اين شبكه گسترده، به يكديگر متّصل شده‌اند و اطّلاعات بى‌شمارى را در تمامى زمينه‌ها از هر سنخ و نوعى به اشتراك گذاشته‌اند، به‌طورى كه نزديك‌به‌يك ميليارد صفحه اطلاعات با موضوعات گوناگون و تقريبا بدون هيچ‌گونه محدوديت و كنترلى بر وارد كردن يا دريافت كردن داده‌ها، روى اين شبكه قرار داده شده است. حمايت از جريان آزاد اطّلاعات، گسترش روزافزون فنّاورى اطلاعات و بسترسازى براى اتّصال به شبكه‌هاى اطلاع‌رسانى، شعار دولت‌هاست. اين درحالى است كه گستردگى و تنوّع اطلاعات آلوده روى اينترنت، موجب بروز نگرانى در بين كشورهاى مختلف شده است.

انتشار تصاوير مستهجن، ايجاد پايگاه‌هايى با مضامين سكس، هرزه‌گرى، سايت‌هاى سوءاستفاده از كودكان و انواع قاچاق در كشورهاى پيشرفته صنعتى (بويژه امريكا)، كارشناسان اجتماعى را به شدّت نگران كرده است. دون پاركر (محقّق امريكايى)، ضمن تحقيق روى اين پديده، به اين نتيجه رسيده است كه هيچ‌كس نمى‌تواند دامنه حقيقى جنايات و انحرافات رايانه‌اى را مشخص كند و آنچه نمايان است، تنها نوك كوه يخ اين جنايات است. به همين دليل، دولت امريكا، مجبور به تصويب قوانينى مبنى بر كنترل اين رسانه جهانى شده است.[1]

هشدار، جريمه و بازداشت براى برپاكنندگان پايگاه‌هاى مخرّب و فسادانگيز، از تدابيرى است كه برخى از كشورها براى رويارويى با آثار سوء اينترنت اتخاذ كرده‌اند. ترس از تخريب مبانى اخلاقى و اجتماعى ناشى از هجوم اطّلاعات فسادانگيز از طريق اينترنت، واكنشى منطقى است؛ زيرا هر جامعه‌اى، چارچوب‌هاى فرهنگى خاص خود را دارد و طبيعى است كه هرنوع اطلاعات كه اين حدّ و مرزها را بشكند، مى‌تواند سلامت و امنيت فرهنگى و اجتماعى جامعه را به‌

[1]. همان‌جا.