رفتار جنسى، براى لذّت هردو، مشروع شده است، نه براى خوشايند يكى از آنها.

امام رضا عليه السّلام در پاسخ به اين سؤال كه نزديكى در دبر زن چگونه است؟ امام عليه السّلام نوشت:

المرأة لعبة لا تؤذى و هى كما قال اللّه‌ نِساؤُكُمْ حَرْثٌ لَكُمْ.[1][2]

زن مايه شادى و بازى جنسى توست، نبايد او را اذيت كنى، و نيز همان‌طور كه خدا فرمود: همسرانتان، براى شما كشت‌زار هستند.

در اين حديث، به تأثيرات روانى اذيت جنسى بر زن پرداخته و به دو نكته، توجّه شده است: يكى اين‌كه رفتار جنسى، آن هنگام براى تو خوشايند و لذّت‌آور است كه همسرت هم خوشش بيايد و اذيت نشود. بنابراين، كسى كه تصوّر مى‌كند كه همسرش با اذيت شدن لذّت مى‌برد، دچار توهّم شده است و بايد از اين كار، دست بردارد. نكته ديگر اين‌كه اذيت كردن زن با رفتار جنسى دردآور، باعث مى‌شود كه حالت‌هاى روانى مخرّبى برايش پديد آيد كه ديگر نتوان از اين كشتزار، به خوبى استفاده كرد و كشت، ضايع گردد.

كانون اصلى اين نابه‌هنجارى جنسى، اعمالى است كه شخص، با انجام دادن آنها از رنج روانى يا جسمى قربانى خود، برانگيختگى جنسى به دست مى‌آورد. برخى از مبتلايان به اين نابه‌هنجارى جنسى، از خيال‌پردازى‌هاى آزارگرانه خود كه ممكن است فقط در جريان فعاليت جنسى و نه در ديگر زمينه‌ها به آن متوسّل شوند، در رنج باشند. در اين قبيل موارد، خيال‌پردازى‌هاى آزارگرانه، معمولا شامل تحت كنترل داشتن كامل قربانى است كه برحسب انتظار عمل قريب الوقوع آزارگرانه، وحشت‌زده مى‌شود. بعضى نيز اميال جنسى آزارگرانه را روى شريك جنسى ناراضى‌اى كه مشتاقانه از درد يا تحقير رنج مى‌برد، اعمال مى‌كنند. در همه اين موارد، رنج بردن قربانى، باعث برانگيختگى جنسى فرد مبتلا مى‌شود. خيال‌پردازى‌ها يا اعمال جنسى، ممكن است عامل فعاليت‌هايى باشند كه تسلّط شخص بر روى قربانى را نشان مى‌دهند، مثل مجبور كردن قربانى به چهار دست و پا رفتن، سيلى زدن، تازيانه‌

[1]. سوره بقره، آيه 223.

[2]. الإستبصار، ج 3، ص 243؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 142؛ بحار الأنوار، ج 104، ص 29.