وجود دارند كه در صورت ابتلاى زن به آنها، تمايلى به انجام دادن عمل جنسى ندارد؛ امّا با روش‌هاى درمانى مختلف، قابل درمان است. در ضمن، خوددارى او از انجام دادن اين عمل، اگر به علت بيمارى جنسى باشد، باز هم همراه با سركشى و نافرمانى نخواهد بود؛ بلكه همراه با بى‌ميلى و كراهت خواهد بود. پس باز هم مورد نشوز، بر اين حالت صدق نمى‌كند.

3. بيمارى روانى كه تمايلات جنسى را خاموش يا كم مى‌كند: ابتلا به بعضى بيمارى‌هاى روانى (مثل افسردگى) باعث مى‌شود كه فرد، تمايل خود را به لذّت، به‌طور كلّى از دست بدهد و يكى از اين موارد هم لذّت جنسى است. همچنين بعضى از بيمارى‌هاى شخصيتى، مثل شخصيت هيسترونيك يا نمايشى، باعث سردمزاجى مى‌شوند. در اين موارد نيز ممكن است كه زن، از انجام دادن عمل جنسى خوددارى كند؛ ولى در اين مورد هم از طرفى، بحث بيمارى است و بيمارى، يك عذر است. از طرف ديگر، در اين موارد، معمولا خوددارى، همراه با سركشى نيست.

4. تنفّر زن از شوهر: يكى از تفاوت‌هاى جنسى زن و مرد، اين است كه مرد اگر از زن متنفّر باشد، بازهم مى‌تواند با او آميزش كند؛ ولى اگر زن، متنفّر باشد، نه‌تنها از اين عمل لذّت نمى‌برد، بلكه ممكن است كه تمام سعى خود را بكند تا از انجام شدن اين عمل جلوگيرى كند كه ممكن است يكى از اين اعمال، سركشى و نافرمانى باشد. در اين حالت، ممكن است گفتگو يا قهر كردن، تا حدى مؤثّر واقع شود؛ ولى آيا كتك زدن، مؤثّر واقع مى‌شود؟ و آيا تنفّر زن را بيشتر نمى‌كند؟

شايد راه‌حل بهتر در اين زمينه (پس از امتحان كردن راه‌هاى ديگر)، جدايى اين زن و شوهر باشد!

5. تمايل زن به مردى غير از شوهرش: آخرين مورد در اين بخش، موردى است كه زن، به مرد ديگرى وابسته يا ميل به تمكين او دارد، لذا ميلى به شوهرش ندارد؛ بلكه در برابر تمايلات شوهر، سركشى و نافرمانى مى‌كند. شايد اين مورد، بارزترين مصداق نشوز باشد و احتمال دارد كه اصلا مسئله نشوز، فقط متعلّق به اين مورد باشد كه مرد، نشانه‌هاى توجّه همسرش به ديگرى را مى‌بيند و يا رفتارها و برخوردهايى را