فرمود:

زوّجها من رجل تقىّ، فإنّه إن أحبّها أكرمها و إن أبغضها لم يظلمها.[1]

او را به مردى باتقوا شوهر بده؛ زيرا اگر دختر تو را دوست داشته باشد، گرامى‌اش مى‌دارد و اگر دوستش نداشته باشد، به وى ستم نمى‌كند.

حتى ازدواج زن مؤمنه (يعنى زن آگاه و عارف به مسائل دينى)، با مرد مستضعف (يعنى مردى كه اعتقادات او در هيچ زمينه‌اى قوى نيست و نمى‌توان او را انسان مؤمن آگاه دانست) نيز نهى شده است. امام صادق عليه السّلام فرمود:

و لا يتزوّج المستضعف مؤمنة.[2]

هرگز نبايد مرد مستضعف، با زن مؤمن معتقد، ازدواج كند.

بنابراين، پسرانى كه باايمان و ديندار نيستند، مانند كسانى كه در اعتقاد خود ترديد دارند و يا در كارهاى صالح و شايسته شركت نمى‌كنند، بلكه، به صورت مستمر مرتكب گناه مى‌شوند، شايستگى آن را ندارند كه دختر مؤمن، به همسرى او درآيد. امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد:

تزوّجوا فى الشّكّاك و لا تزوّجوهم، لأنّ المرأة تأخذ من أدب زوجها و يقهرها على دينه.[3]

از خانواده‌اى كه در حقانيت دين ترديد دارند، زن بگيريد، ولى به آنها زن ندهيد؛ زيرا زن، تربيت و خلق و خوى مرد را به خود مى‌گيرد و زن را تحت تأثير آيين خود قرار مى‌دهد.

و امام رضا عليه السّلام مى‌فرمايد:

إيّاك أن تزوّج شارب الخمر، فإن زوّجته فكأنّما قدت إلى الزّنا.[4]

از زن دادن به انسان شراب‌خوار بپرهيز كه اگر به او زن دهى، چنان است كه دلّال زنا شده باشى.

[1]. مكارم الأخلاق، ص 204؛ ميزان الحكمة، ج 5، ص 2256، ح 7839.

[2]. الإستبصار، ج 3، ص 183؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 549.

[3]. الكافى، ج 5، ص 348؛ كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 408؛ بحار الأنوار، ج 103، ص 377، ح 8.

[4]. الفقه المنسوب للإمام الرضا عليه السّلام، ص 237؛ بحار الأنوار، ج 79، ص 142، ح 55.