بتواند تشخيص دهد و اين را عملا به اثبات برساند. قرآن، در خصوص دادن مسئوليت حفظ اعمال، به فردى كه به بلوغ نكاح رسيده و تمايل به ازدواج دارد، مى‌فرمايد:

وَ ابْتَلُوا الْيَتامى‌ حَتَّى إِذا بَلَغُوا النِّكاحَ فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً فَادْفَعُوا إِلَيْهِمْ أَمْوالَهُمْ‌.[1]

شما (والدين) نوجوانانى را كه به بلوغ نكاح رسيده‌اند، مورد آزمايش قرار دهيد، اگر آنها به رشد مناسب رسيده‌اند، اموالشان را به آنها بدهيد).

منظور اين است كه صرف اين‌كه فردى به رشد جنسى رسيد، نمى‌تواند مسئوليت‌پذير باشد؛ بلكه مسئوليت تشكيل خانواده و اموالش را هنگامى بايد به او بدهند كه به رشد عقلى رسيده باشد تا بتواند دوراهى‌هاى زندگى، تصميم به‌جا و به موقع بگيرد، اموال خود را حفظ كند، و نابه‌جا خرج نكند و توانايى و آمادگى تشكيل خانواده و زندگى مشترك را پيدا نمايد. كسى كه درك عقلى كافى داشته باشد، مى‌تواند شغل مناسب و همسر شايسته انتخاب نمايد.

با اين توانمندى، جوان مى‌تواند براى ازدواج اقدام كند كه البته اگر هم مال و ثروتى نداشته باشد، چون از رشد و توانمندى كافى‌اى برخوردار است، مى‌تواند در زندگى موفّق باشد. ازاين‌روست كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله مى‌فرمايد:

التمسوا الرّزق بالنّكاح.[2]

روزى خود را در ازدواج جستجو كنيد.

درحقيقت، رسول اكرم خواستند بگويند كه در ازدواج، مهم همان توانمندى و رشد عقلى- اجتماعى است و فقر نبايد مانع ازدواج شود؛ بلكه فرد، با مديريت عقلانى مناسبى كه پيدا كرده، پس از ازدواج، با پشتكار و تلاش بيشتر، بهتر مى‌تواند روزى خود را به دست آورد.

[1]. سوره نساء، آيه 6.

[2]. مكارم الأخلاق، ص 196؛ كنز العمّال، ج 16، ص 276.