كسى از رشد عاطفى برخوردار است كه بتواند از نظر احساسى، خود را با محيط اطرافش سازگار سازد، از طرف بزرگ‌سالان، اطمينان خاطر احساس كند، اجتماعاتى معقول با همسالانش داشته باشد، از هرگونه تشويش و نگرانى و ترس رها باشد، در برقرارى ارتباط با ديگران موفّق باشد و با ديگران همكارى داشته باشد. دختر كه داراى رشد عاطفى است، بايد در برابر ديگران، پاك‌دامن و باوقار باشد و پسر، روحيه مردانه، اعتماد به نفس و احساس توانمندى نسبت به اداره زندگى داشته باشد.

دختر و پسرى كه به اين حد از رشد عاطفى رسيده‌اند، مى‌توانند ازدواج كنند و اگر در زندگى، كمبودى احساس مى‌كنند، به اين دليل است كه در محيطهاى آشفته‌اى رشد كرده‌اند. لذا بهتر است كه قبل از وارد شدن به مرحله مهم ازدواج، با متخصّص، مشورت كنند و سعى كنند كه بر مشكلات خود غلبه كنند؛ زيرا وارد شدن به زندگى، همراه با مشكلات پيشين، فقط بارى دوچندان بر دوش انسان مى‌گذارد. چه خوب است رشد عاطفى جوان، به حدّى برسد كه براى هرنوع احساسى (دوستى و دشمنى) و روابطش با ديگرى، معيار رضايت خدا را داشته باشد. چنين جوانى مى‌تواند ازدواج كند و در زندگى، به خوش‌بختى برسد. امام على عليه السّلام مى‌فرمايد:

فطوبى لمن أخلص للّه عمله و حبّه و بغضه و أخذه و تركه و كلامه و صمته و فعله و قوله.[1]

خوشا به حال كسى كه به آن درجه از رشد رسيده باشد كه رفتارش، دانشش، دوستى و دشمنى‌اش، گرفتن و رها كردنش، گفتن و سكوت كردنش و رفتار و گفتارش، همه براساس خشنودى خداوند، استوار باشد و جز اين نباشد.

از جنبه‌هاى رشد عاطفى، پيشرفت و پخته شدن تدريجى فرد در روابط «اجتماعى» است، به طورى كه بتواند با افراد جامعه‌اش هماهنگ و سازگار باشد.

فردى را «اجتماعى» مى‌خوانند كه نه‌تنها با ديگران است، بلكه با آنان همكارى نيز مى‌كند. به بيان ديگر، اجتماعى شدن، به آن شكل از يادگيرى گفته مى‌شود كه به سازگارى با جامعه و محيط فرهنگى، بستگى داشته باشد.

[1]. تحف العقول، ص 91 و 100؛ بحار الأنوار، ج 77، ص 239.