و رسوايى است.[1] عفّت در اصطلاح، عبارت است از: نگهدارى شكم و شرمگاه از حرام‌ها و شبهه‌ها و مبالات داشتن از پرده‌درى و اباداشتن از ارتكاب حرام‌ها.[2]

امام على عليه السّلام اهل عفاف را اين‌گونه توصيف مى‌كند:

العفاف أشرف الأشراف.[3]

عفاف، شريف‌ترين شرافت‌هاست.

امام باقر عليه السّلام عفت را بالاترين عبادت برشمرده، مى‌فرمايد:

إنّ أفضل العبادة عفّة البطن و الفرج.[4]

به درستى كه برترين بندگى، عفّت شكم و فرج (شرمگاه) است.

امام صادق عليه السّلام نيز مى‌فرمايد:

ما عبد اللّه بشى‌ء أفضل من عفّة البطن.[5]

خدا به چيزى برتر از عفّت شكم، عبادت نشده است.

همچنين پيامبر صلّى اللّه عليه و اله مى‌فرمايد:

ثلاثة حقّ على اللّه عونهم، المجاهد فى سبيل اللّه و المكاتب الّذى يريد الأداء و النّاكح الّذى يريد العفاف.[6]

بر خداوند است كه به سه گروه كمك كند: مجاهدى كه در راه خدا جهاد مى‌كند، مقروضى كه براى اداى دينش تلاش مى‌كند و فردى كه براى حفظ پاك‌دامنى خود، ازدواج مى‌كند.

طبق اين حديث، فردى كه هدفش از ازدواج، حفظ پاك‌دامنى خود است، خداوند، او را يارى مى‌كند و در زندگى، او را سعادتمند مى‌سازد. ازاين‌رو، بسيار مطلوب است جوانى كه خود را در معرض فساد مى‌بيند، با هدف حفظ عفّت،

[1]. منجد الطلاب، ذيل واژه« عفف».

[2]. بحار الأنوار، ج 1، ص 112.

[3]. ميزان الحكمة، ج 8، ص 3822، ح 13127.

[4]. الكافى، ج 2، ص 79؛ وسائل الشيعة، ج 15، ص 249.

[5]. همان‌جا.

[6]. كنز العمّال، ج 3، ص 416.