باتوجّه به اهميت حيا و ضرورت رشد آن در تربيت جنسى، به شيوه‌هاى پرورش آن مى‌پردازيم:

يك- الگودهى عملى والدين‌

فرزند، آموزه‌هاى اخلاقى را از رفتار والدين خود مى‌آموزد؛ زيرا سعى مى‌نمايد با تقليد رفتار بزرگ‌ترها، با آنها همسان‌سازى كند و خود را به شكل آنان درآورد.

الگودهى عملى والدين از حيا و رفتارهاى اخلاقى هماهنگ با آن، زمينه رشد حيا را در نوجوان افزايش مى‌دهد. ازاين‌رو، لازم است كه والدين، نه‌تنها از ظاهر شدن در برابر نوجوانان، با لباس نازك يا نيمه‌عريان بپرهيزند و از شوخى‌ها و خنده‌هاى سبك و مخالف با عزّت و حيا، در برابر نامحرمان خوددارى كنند، بلكه عملكرد آنها، الگوى حسنه از متانت، بزرگ‌منشى و حيا براى آنها باشد.

دو- تبيين پيامدهاى حيا

والدين، خود، الگوى عملى حيا هستند و آن را با عمل خود ترويج مى‌كنند. تبيين حكمت‌هاى اين نوع از عملكرد و پيامدهاى آن براى نوجوان تشنه فضيلت و حقيقت، در اخلاق و رفتار وى بسيار مؤثّر خواهد بود. والدين بايد به بيان اهميت و نتايج ارزشمند آن بپردازند. در احاديث معصومان عليهم السّلام به اين شيوه، توجّه شده است.

امام على عليه السّلام مى‌فرمايد:

الحياء يصدّ عن الفعل القبيح.[1]

حيا، انسان را از انجام دادن كارهاى زشت، بازمى‌دارد.

هدف حيا، اين است كه انسان توانمندى پيدا كند كه خودش از انجام دادن كارهاى زشت، بازداشته شود و از اين‌كه بخواهد عمل قبيح را مرتكب شود، شرم نمايد. از اين‌روست كه در كلام ديگرى از امام عليه السّلام «ورع» با «حيا» پيوند داده مى‌شود و

[1]. الأمالى، طوسى، ص 301؛ ميزان الحكمة، ج 3، ص 1354، ح 4556.