اى زنان پيامبر صلّى اللّه عليه و اله! اگر خواستيد تقوا پيشه باشيد، پس با صداى نازك (و همراه با عشوه و ناز) حرف نزنيد تا مبادا كسى كه در قلبش بيمارى هست، به طمع بيفتد (و نظر بدى به شما پيدا كند) و در صحبت‌هايتان از به كار بردن سخنان ناشايست بپرهيزيد و حرف نيك بزنيد).

شايد عدّه‌اى تصوّر كنند كه اين حكم، خاص زنان پيامبر صلّى اللّه عليه و اله است و شامل ديگر زنان نمى‌شود؛ امّا علّت نهى از آن را به طمع نيفتادن مردان مخاطب بيان شده و منظور، مردان عام هستند و شامل گروه خاصى نمى‌شود. بنابراين، صحبت كردن زن با لحنى اغواگرانه، هر مردى را كه ضعيف يا هوسباز باشد، به طمع مى‌افكند و كمترين نتيجه آن، التذاذ از زن مسلمان نامحرم است كه شايسته مقام زن مسلمان نيست. پس هر زنى در صحبت كردن با مردان (بخصوص مردانى كه احتمال بى‌قيدى آنها مى‌رود) بايد مواظب طرز صحبت كردن خود باشد و از صحبت‌هاى اغواگرانه بپرهيزد.

زنان، از ظاهر كردن زينت خود براى نامحرمان نيز نهى شده‌اند. برخى از زنان كه خود را به زيورآلات فراوانى آراسته ساخته‌اند، در برابر نامحرمان، زيورآلات و آرايش خود را به نمايش مى‌گذارند. در گذشته نيز كه زنان، خلخال به پا مى‌كردند، پاى خود را طورى به زمين مى‌زدند كه صداى آن به گوش ديگران برسد. اين كارها، مردان را تحريك مى‌كند و زن را در جايگاهى قرار مى‌دهد كه مورد سوء استفاده قرار گيرد. خداوند متعال مى‌فرمايد:

وَ قُلْ لِلْمُؤْمِناتِ ... وَ لا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا ما ظَهَرَ مِنْها ... وَ لا يَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ ما يُخْفِينَ مِنْ زِينَتِهِنَ‌[1]

اى پيامبر! به زنان مؤمنه بگو: زينت خود را جز آنچه از آن آشكار و پيداست، در برابر مردان نامحرم، ظاهر نكنند ... و پاهاى خود را به زمين نزنند، طورى كه زينتى كه مخفى كرده‌اند، معلوم شود).

[1]. سوره نور، آيه 31.