در آن زمان متواتر بوده است و مؤلّف هركدام از آنها، به‌ويژه اصول چهارصدگانه، شناخته‌شده بوده است. چنانچه امروزه درباره كتب اربعه، ترديدى در انتساب آن‌ها به مؤلّفانشان نيست و همگى متواتر و شناخته‌شده‌اند.[1] پس آنچه مهم است، اعتبار خود مؤلّفان است.

4. اعتبار قطعى مؤلّفان‌

اخباريان مدّعى‌اند كه مؤلّفان اصول چهارصدگانه، همگى از كسانى بوده‌اند كه رواياتشان مورد اعتماد بوده است. آنان را مى‌توان به دو دسته تقسيم كرد:

1. هجده نفر از صاحبان اصول چهارصدگانه،[2] كسانى هستند كه اگر تتبّع كنيم، درمى‌يابيم آنان تمام احاديث مربوط به احكام شرعى را روايت كرده‌اند و كمتر حديثى پيدا مى‌شود كه نام يكى از اينها در سندش نباشد.[3] به ادّعاى استرآبادى و كركى، منبع بيشتر احاديث ما، اصول اين جماعت است‌[4] كه به آنها «اصحاب اجماع»

مى‌گويند.[5] يعنى علما به اجماع، حديث مرسل آنها را مانند مسند مى‌دانند، و حتى اگر از شخص ضعيف يا مجهول هم چيزى نقل كرده باشند، پذيرفته مى‌شود.[6] اين اجماع، يا به علّت متواتر بودنِ كتب اين افراد بوده، و يا از ائمه (عليهم السلام) شنيده بودند كه اين افراد معتمد هستند و مى‌توان به كتاب و يا قولشان عمل كرد.[7]

[1]. الفوائد المدنية، ص 53.

[2]. كشّى در إختيار معرفة الرجال( ص 238 و 375 و 556، ش 431 و 705 و 1050)، آنان را بدين شرح نام برده است: شش نفر از اصحاب امام باقر و امام صادق( عليهما السلام): زراره، معروف‌بن خرّبوذ، بريدبن معاويه، فضيل‌بن يسار، محمّدبن مسلم، و ابوبصير اسدى يا مرادى. شش نفر از اصحاب جوان امام صادق( ع): جميل‌بن درّاج، عبدالله‌بن مسكان، عبدالله‌بن بكير، حمّادبن عيسى، حمّادبن عثمان و ابان‌بن عثمان. و شش نفر از اصحاب امام موسى‌بن جعفر و امام رضا( عليهما السلام): يونس‌بن عبدالرحمان، صفوان‌بن يحيى بيّاع، محمّدبن ابى‌عمير، حسن‌بن محبوب، عبدالله‌بن مغيرة و محمّدبن ابى‌نصر بزنظى.

[3]. هداية الامّة، ج 8، ص 573.

[4]. الفوائد المدنية، ص 181؛ هداية الأبرار، ص 88.

[5]. الوافى، ج 1، ص 2؛ هداية الأبرار، ص 88.

[6]. روضة المتّقين، ج 1، ص 30؛ لوامع صاحب‌قرانى، ج 1، ص 105؛ وسائل الشيعة، ج 20، الفائدة السابعة، ص 80- 81.

[7]. لوامع صاحب‌قرانى، ج 1، ص 105؛ الفوائد المدنية، ص 182- 183.