هر چند در جامعه ما خطر انكار، به اندازه خطر خرافه‌گرايى نيست، ولى به هر حال، انكار مقامات اهل بيت عليهم السلام و پيروان راستين آن‌ها (از اهل معرفت) نيز يك آسيب جدّى براى شناخت حقيقت و حركت در جهت رسيدن به مقصد انسانيت است. خطر اين آفت، به حدّى است كه امام خمينى رحمه الله در نامه عرفانى خود به فرزند عزيزش مرحوم حاج احمد آقا، مُنكِران مقامات اهل معرفت را «قُطّاع طريق حق»[1] ناميده است:

پسرم! آنچه در درجه اوّل به تو وصيّت مى‌كنم، آن است كه انكار مقامات اهل معرفت نكنى، كه اين، شيوه جُهّال است، و از مُنكِرين مقامات اوليا بپرهيزى كه اينان، قُطّاعِ طريقِ حق هستند.[2]

همچنين در توصيه به همسر فرزند بزرگوارش مى‌نويسد:

من نمى‌خواهم تطهير مدّعيان را بكنم، كه «اى بسا خرقه كه مستوجب آتش باشد!». من مى‌خواهم اصل معنا و معنويّت را انكار نكنى؛ همان معنويّتى كه كتاب و سنّت از آن ياد كرده‌اند .... در هر صورت، با روح انكار، نتوان راهى به سوى معرفت يافت. آنان كه انكار مقامات عارفان و منازل سالكان كنند، چون خودخواه و خودپسند هستند، هر چه را ندانستند، حمل به جهل خود نكنند، و انكار آنان كنند[3] تا به خودخواهى و خودبينى‌شان خدشه وارد نشود.[4]

[1]. قُطّاع طريق: راهزنان.

[2]. صحيفه امام: ج 20، ص 154.

[3]. گويا اين توصيه امام خمينى، از مواعظ حيات‌بخش جدّ بزرگوارش امير المؤمنين عليه السلام به فرزندش امام مجتبى عليه السلام اقتباس شده، كه در توصيف انسان‌هاى جاهل مى‌فرمايد:« به راستى، نادان، كسى است كه خود را در آنچه نمى‌داند، دانا شمرد ... و هر چيزى را كه نمى‌شناسد، گمراه كننده معرّفى نمايد. هر زمان بر او چيزى عرضه شود كه آن را نمى‌شناسد، انكار كند و دروغ شمارد و از روى نادانى بگويد: اين را نمى‌شناسم و گمان نكنم در گذشته وجود داشته يا در آينده محقّق گردد. اين همه، بر پايه اعتماد به انديشه‌هاى خود و شناختِ اندك از نادانى خويش است»( دانش‌نامه عقايد اسلامى: ج 2، ص 106، ح 1122).

[4]. صحيفه امام: ج 18، ص 454( نامه به خانم فاطمه طباطبايى سلطانى).