اين روايت بلند، شامل عبارت‌هاى آموزنده و فشرده بسيارى است كه تلاش شده تا بازيابى آنها با به كارگيرى بيش از هشتاد نمايه و عنوان فرعى، تا حدّ امكان، تسهيل گردد.

اميد كه اين اثر، به يارى خدا، براى همگان، سودمند و در تصحيح نگاه مسيحيان به مسلمانان و زدودن كدورت‌ها و بدبينى‌ها مؤثر باشد.

تذكّر مهم‌

يكى از آداب نقل حديث، چگونگى نسبت دادن آن به پيامبران خدا و اوصياى آنهاست. ثقة الاسلام كلينى رحمه الله از امام على عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:

إذا حَدَّثتُم بِحَديثٍ فَأسنِدوهُ إلَى الَّذى حَدَّثَكُم؛ فَإِن كانَ حَقّاً فَلَكُم و إِن كانَ كَذِباً فَعَلَيهِ.[1]

هنگامى كه حديثى را نقل مى‌كنيد، آن را به كسى كه آن را روايت نموده، نسبت دهيد، كه اگر درست باشد، به سود شماست و اگر دروغ باشد، به زيان راوى است.

رعايت اين ره‌نمود، ايجاب مى‌كند كسانى كه مى‌خواهند از اين كتاب يا ساير كتاب‌هاى روايى، حديثى را نقل كنند، آن را مستقيماً به خداوند سبحان و يا پيامبران خدا و يا اوصياى آنان نسبت ندهند؛ بلكه حديث را از طريق منبعى كه آن را روايت كرده، به آنان منسوب نمايند. براى نمونه، نگويند: «عيسى عليه السلام چنين فرمود»؛ بلكه بگويند: «فلان كتاب، از عيسى عليه السلام چنين نقل كرده است» و يا بگويند: «از عيسى عليه السلام چنين روايت شده است».

سپاس‌گزارى از همكاران‌

از همه همكاران عزيز و بزرگوارى كه در آماده‌سازى اين مجموعه سهيم بوده‌اند،

[1]. الكافى: ج 1 ص 52 ح 7.