از طريق منابع حديث اسلامى (اعم از شيعى و سنّى) گزارش شده‌اند[1]

و با نظمى نوين و سهل الوصول، در اختيار علاقه‌مندان قرار مى‌گيرند.[2]

در اين حكمت‌نامه، آموزه‌هاى عيسى عليه السلام، در هفت فصل، تنظيم شده است:

يك. حكمت‌هاى عقلى و علمى‌

در اين فصل، ره‌نمودهايى در باره تشويق به بصيرت و تفكّر و علم آموزى، وظايف دانشمندان ربّانى، گراميداشت اهل معرفت، و نكوهش دانشمندان فاسد و نشان دادن خطر آنان ارائه مى‌شود.

دو. حكمت‌هاى اعتقادى‌

اين فصل، در باره اساسى‌ترين اصول اعتقادى مشترك در همه اديان آسمانى (يعنى عقيده به مبدأ و معاد) است و همچنين اشاراتى دارد به نشانه‌ها و شاخص‌هاى اين باور.

[1]. گفتنى است كه بجز در منابع حديثى( صرفاً حديثى)، در ساير منابع كهن اسلامى( منابع تفسيرى، كلامى، تاريخى، اخلاقى، عرفانى و...) نيز مى‌توان به جستجوى سخنان عيسى عليه السلام پرداخت كه به يارى خدا، در مجالى ديگر و در دامنه زمانى گسترده‌ترى انجام خواهد شد.

[2]. شايان ذكر است كه در باره عيسى عليه السلام پيش از اين، چند اثر حديثى منتشر شده است، از جمله:

- عيسى عليه السلام لدى المسلمين، طريف الخالدى. اين اثر را دانشگاه هاروارد، در سال 2001 م، به زبان انگليسى در امريكا منتشر كرده و در آن، متن عربى روايت‌هاى اهل سنّت در باره عيسى عليه السلام جمع‌آورى شده است.

- عيسى عليه السلام فى روايات المسلمين الشيعة، مهدى منتظر قائم. اين كتاب، در سال 2006 م، در بيروت، توسط معهد المعارف الحكمية و با ترجمه انگليسى محمد لِگِنهاوزن منتشر شده است.

- عيسى المسيح عليه السلام فى الأحاديث المشتركة بين السنة و الشيعة، مهدى منتظر القائم. اين اثر را المجمع العالمى للتقريب بين المذاهب الإسلامية، در سال 1426 ق، در تهران، به زبان عربى منتشر كرده كه به صورت تطبيقى به معرفى عيسى عليه السلام بر اساس روايت‌هاى شيعه و اهل سنّت، پرداخته است.

همچنين گفتنى است كه شخصيت و آموزه‌هاى عيسى عليه السلام بر پايه متون كهن فارسى( بويژه متون عرفانى، اخلاقى، تعليمى و تفسيرى)، در كتابى به نام چهره مسيح عليه السلام در ادبيات فارسى، توسط قمر آريان( زرين‌كوب) گرد آمده است( تهران: معين، 1369 ش).