1/ 10 روشنگرى اهل بيت‌

10. الكافى: عن أحمد بن مهران، عن عبد العظيم بن عبد اللَّه الحسنى، عن عليّ بن أسباط والحسن بن محبوب، عن أبى أيّوب، عن أبى خالد الكابلى، قالَ:

سَأَلتُ أبا جَعفَرٍ عليه السلام عَن قَولِ اللَّهِ تَعالى‌: فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا، فَقالَ: يا أباخالِدٍ! النّورُ- وَاللَّهِ- الأَئِمَّةُ عليهم السلام. يا أباخالِدٍ! لَنورُ الإِمامِ فى قُلوبِ المُؤمِنينَ أنوَرُ مِنَ الشَّمسِ المُضيئَةِ بِالنَّهارِ، وهُمُ الَّذينَ يُنَوِّرونَ قُلوبَ المُؤمِنينَ، ويَحجُبُ اللَّهُ نورَهُم عَمَّن يَشاءُ فَتُظلِمُ قُلوبُهُم ويَغشاهُم بِها.[1]

ترجمه‌

حضرت عبد العظيم عليه السلام- به سند خود-: ابو خالد كابلى گفت: از امام باقر عليه السلام از معناى اين سخن خداى متعال: به خدا و فرستادة او و نورى كه فرستاديم، ايمان بياوريد[2] سؤال كردم.

فرمود: «اى ابو خالد! به خدا سوگند، مقصود از اين" نور"، امامان عليهم السلام هستند. اى ابو خالد! نور امام در دل‌هاى اهل ايمان از نور آفتاب تابان در روز، روشن‌تر است و امامان هستند كه دل‌هاى مؤمنان را روشن مى‌كنند، و خداوند، هر گاه خواستش تعلّق بگيرد، مانع تابش اين نور به دل‌هاى افراد مى‌شود و در نتيجه، دل‌هاى آنان، تاريك و ظلمانى مى‌شود».

شرح‌

يكى از نام‌هاى قرآن، «نور» است؛ زيرا اين كتاب آسمانى، راه صحيح زندگى را به انسان نشان مى‌دهد. خداوند متعال در آيه هشتم از سوره تغابن، براى آن كه جامعه بشر به سعادت دنيا و آخرت دست يابد، از مردم مى‌خواهد به خدا و پيامبر خدا و

[1]. الكافى: ج 1 ص 195 ح 4، بحار الأنوار: ج 23 ص 308 ح 5.

[2]. تغابن: آيه 8.