همين جهت تنها مى‌توان به طور مطلق، از آنها پيروى نمود. بر همين اساس هم در احاديث معتبر[1] تصريح شده كه منظور از «صادقان» در آيه ياد شده، خاندان رسالت اند.

2. نخستين خطرى كه متوجّه محرومان از پيروى اهل بيت عليهم السلام مى‌شود، گُم كردن راه درست بندگى خداست كه موجب حيرت و سرگردانى و مشقّت دنيوى و اخروى است. در بخش اوّل روايت ياد شده، به اين خطر اشاره شده است.

3. دومين خطرى كه در كمين كسانى است كه همراه اهل بيت نيستند، خطر شرك است. اين خطر، ويژه كسانى است كه از رهبرانى جز خاندان رسالت پيروى مى‌نمايند. بنا بر اين، منظور از «شرك» در اين جا، شرك عملى، يعنى شرك در اطاعت و فرمانبرى است، چنان كه در آيه 31 از سوره توبه آمده:

اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَ ما أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا إِلهاً واحِداً لا إِلهَ إِلَّا هُوَ سُبْحانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ.

آنها دانشمندان و راهبان خود را اربابانى در برابر خدا قرار دادند و [نيز] مسيح فرزند مريم را، با آن كه مأمور نبودند جز اين كه خدايى يگانه را كه هيچ معبودى جز او نيست، بپرستند. او پاك است از آنچه همتايش قرار مى‌دهند.

در اين آيه نيز مقصود از شريك قرار دادنِ «احبار (دانشمندان)» و «رُهبان (راهبان)» با خدا، شرك در اطاعت و فرمان‌بردارى است، چنان كه در برخى از احاديث، به اين موضوع، تصريح شده است.

[1]. ر. ك: الكافى: ج 1 ص 208 ح 1 و 2.