رابشارت باد. پس مژده بده بندگان مرا، آنهايى كه به سخن، گوش فرا مى‌دهند و بهترين آن را پيروى مى‌كنند. آنان، كسانى هستند كه خدا هدايتشان كرده و آنها خردمندان اند.

واژه «طاغوت» از ريشه «طغيان» به معناى تجاوز از حدّ و مرز است و بدين جهت به زمامداران جائر، طاغوت اطلاق مى‌شود.

در حديثى از امام در تفسير كسانى كه از عبادت طاغوت پرهيز كردند و به سوى خدا باز گشتند، آنها را بشارت باد آمده:

أنتُم هُم، و مَن أطاعَ جَبّارَاً فَقَد عَبَدَهُ.[1]

[كسانى كه از عبادت طاغوت پرهيز كردند،] شما آنها هستيد. هر كسى از زورگويى پيروى كند، او را پرستيده است.

بنا بر اين، مقصود از عبادت طاغوت، اطاعت از كسى يا چيزى، در برابر فرمان خداست.

خداوند متعال در آيات ياد شده، ابتدا به كسانى كه از پيروى طاغوت اجتناب كرده‌اند و در وصف بندگان خداى يگانه قرار گرفته‌اند، بشارت داده و در ادامه به كسانى كه سخن همه را مى‌شنوند و بهترين و درست‌ترين سخن را مى‌پذيرند و از آن پيروى مى‌كنند، مژده داده و تأكيد نموده كه چنين كسانى مشمول عنايت و هدايت خاصّ الهى قرار گرفته‌اند و خرمندان واقعى، آنها هستند.

بى ترديد، همه كسانى كه از اطاعت غير خداى يگانه اجتناب مى‌كنند و از دستورهاى الهى پيروى مى‌نمايند و در زندگى، پيرو كسى هستند كه سخن او بهتر و درست‌تر است، از منظر قرآن، «خردمند» محسوب مى‌شوند و مشمول مژده الهى در آيات ياد شده اند؛ ليكن در حديثى كه ملاحظه شد، روشن‌ترين مصداق آياتِ ياد شده، بيان گرديده و اين نكات آورده شده است:

[1]. ميزان الحكمة: ج 6 ص 477 ح 11328.