5/ 3 تأييد شدن چهار سخن امام على با وحى‌

94. الأمالى للطوسى: أخبرنا جماعة عن أبى المفضّل، قال: حدّثنا أبو أحمد عبيداللَّه بن الحسين بن إبراهيم العلوى، قال: حدّثنى أبى، قال: حدّثنى عبد العظيم بن عبد اللَّه الحسنى الرازى- فى منزله بالريّ- عن أبى جعفر محمّد بن عليّ الرضا عليه السلام، عن آبائه عليهم السلام، عن عليّ بن الحسين، عن أبيه، عن جدّه عليّ بن أبى طالب عليهم السلام، قال:

قُلتُ أربَعاً أنزَلَ اللَّهُ تَعالى‌ تَصديقى بِها فى كِتابِهِ:

قُلتُ: «المَرءُ مَخبوءٌ تَحتَ لِسانِهِ، فَإِذا تَكَلَّمَ ظَهَرَ»، فَأَنزَلَ اللَّهُ تَعالى‌:

وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ‌[1].

قُلتُ: «مَن جَهِلَ شَيئاً عاداهُ»، فَأَنزَلَ اللَّهُ: بَلْ كَذَّبُوا بِما لَمْ يُحِيطُوا بِعِلْمِهِ وَ لَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ‌[2].

ترجمه‌

حضرت عبد العظيم عليه السلام- به نقل از امام جواد، از پدرانش-: على بن ابى طالب عليه السلام فرمود: «چهار سخن گفتم كه خداوند، مرا در قرآن، تأييد فرموده است. من گفتم:

آدمى در پس زبان خود، پنهان است. پس هر گاه زبان به سخن بگشايد، شناخته مى‌شود. پس خداوند متعال نازل فرمود: همانا آنان را از طرز سخن گفتنشان مى‌شناسى‌.

من گفتم: هر كس چيزى را نداند، با آن چيز به مخالفت بر مى‌خيزد. پس خداوند متعال نازل فرمود: بلكه چيزى را دروغ شمردند كه به علم آن، احاطه نداشتند و تأويل آن به آنان نرسيده بود.

[1]. محمّد: آيه 30.

[2]. يونس: آيه 39.