كردن از زمان، گرهى گشوده نمى‌گردد و نتيجه‌اى حاصل نمى‌شود.

2. زمان، عيب و ايرادى ندارد؛ آن كه عيب و ايراد دارد، انسان است كه به حساب زمان گذاشته مى‌شود. در اين باره، حديثى به صورت شعر از امام رضا عليه السلام نقل شده كه مى‌فرمايد:

3. زمان و تاريخ، مانند نيروى جاذبه زمين، قانونى دارد كه بايد آن را شناخت و از آن بهره گرفت؛ زيرا هر گونه برخورد غير علمى با آن، موجب افزوده شدن رنج و زحمت خواهد شد. در احاديثى از امام على عليه السلام آمده است: «كسى كه با زمانْ ستيزه جويد، زمان، او را بر زمين مى‌زند»،[2] «كسى كه به زمان اعتماد كند، زمين مى‌خورد»،[3] «آن كه از زمانه ايمن بنشيند، زمانه به او خيانت مى‌كند».[4]

4. نكاتى كه بدانها اشاره شد، حاكى از اهمّيت علم زمان‌شناسى است كه تحصيل آن، مورد تأكيد احاديث اهل بيت عليهم السلام است. از امام على عليه السلام نقل است كه: «براى انسان، همين شناخت، بس است كه زمان خود را بشناسد».[5]

5. يكى از آثار علم زمان‌شناسى، اين است كه انسانِ زمان شناس، در حوادث مشتبه تاريخى، غافلگير نمى‌شود[6] و ديگر آن كه از حوادث عبرت‌آموز تاريخ، شگفت‌زده نمى‌گردد[7] و بدين سان، در برهه‌هاى مختلف تاريخ مى‌تواند زمان را مديريت نمايد.

[1]. ميزان الحكمة: ج 5 ص 37 ح 7833.

[2]. ميزان الحكمة: ج 5 ص 37 ح 7831.

[3]. ميزان الحكمة: ج 5 ص 36 ح 7825.

[4]. ميزان الحكمة: ج 5 ص 36 ح 7826.

[5]. ميزان الحكمة: ج 5 ص 36 ح 7822.

[6]. ر. ك: ميزان الحكمة: ج 5 ص 36 ح 7824.

[7]. ر. ك: ميزان الحكمة: ج 5 ص 36 ح 7823.