كه تو بر دو فرشته نگهبان اعمالت نوشته‌اى املا مى‌كنى. پس سخنانى بگو كه برايت سودمند باشد و از سخنان بيهوده، دم فرو بند».

ترجمه حديث 82

حضرت عبد العظيم عليه السلام- به سند خود-: امام زين العابدين عليه السلام فرمود: «سزاوار نيست كه هر چه دلت خواست، بر زبان آورى؛ زيرا خداوند فرموده: چيزى را كه بدان علم ندارى، پيروى نكن‌ و پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود:" خداوند رحمت كند بنده‌اى را كه خيرى بر زبان جارى سازد و از آن سودمند گردد، يا ساكت شود تا سالم بماند!"».

شرح‌

حديث شماره 81، اشاره دارد به آياتى از سوره ق:

إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ* ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ.[1]

آن گاه كه دو [فرشته‌] دريافت كننده، از راست و چپ مراقب نشسته‌اند، [آدمى‌] هيچ سخنى را بر زبان نمى‌آورد، جز آن كه مراقبى نزد اوست و آن را ضبط مى‌كند.

حديث شماره 82 نيز درباره مراقبت در گفتار است، علاوه بر نكاتى كه پيش از اين، در شرح حديث شماره 76 و 77 گذشت، در تبيين دو حديثِ ياد شده، مى‌توان به اين نكات، اشاره كرد:

1. در روايتى، امام صادق عليه السلام در باره مأموريت فرشتگانِ همراه انسان مى‌فرمايد:

ما مِن أحَدٍ إلّاوَ مَعَهُ مَلَكَانِ يَكتُبانِ ما يَلفِظُهُ، ثُمَّ يَرفَعانِ ذلِكَ إلى المَلَكَينِ فَوقَهُما فَيُثبِتانِ ما كانَ مِن خَيرٍ وَ شَرٍّ وَ يُلقِيانِ ما سِوى‌ ذلِكَ.[2]

[1]. ق: آيه 16- 17.

[2]. بحار الأنوار: ج 5 ص 322.