كوچك شمردن خداوند عز و جل است، و بدين سان، گناهان كوچك، در صورتى كه در ديده گنهكار، كوچك شمرده شوند، بزرگ مى‌گردند. در حديثى از امام على عليه السلام آمده است كه بزرگ‌ترين گناه نزد خداى سبحان، گناهى است كه در نظر گنهكار، كوچك جلوه نمايد.[1]

2. كوچك شمردن گناه، نشانه ناباورى و يا بى‌اعتنايى به كيفر اخروى آن است. از اين رو، سبب مى‌شود كه گنهكار به تدريج، به گناهان بزرگ مبتلا شود. در حديثى از امام رضا عليه السلام آمده است كه گناهان كوچك، راه‌هايى به سوى گناهان بزرگ اند و كسى كه از خداوند در گناهِ اندك نترسد، در گناه زياد نيز ترسى نخواهد داشت.[2]

3. چه بسا گناهى كه كوچك شمرده مى‌شود، موجب خشم خداى سبحان و زمينه‌ساز گرفتارى گنهكار به كيفر دائمى او مى‌گردد. در حديثى از امام على عليه السلام آمده كه: خداوند، خشم خود را در نافرمانى از او پنهان كرده است. بنا بر اين، هرگز هيچ گناهى را كوچك مشمار؛ زيرا چه بسا كه آن گناه، با خشم خدا همراه باشد و تو ندانى.[3]

در حديثى ديگر، از امام صادق عليه السلام آمده كه: هر گاه قصد كار بدى كردى، آن را انجام مده؛ زيرا گاه، خداوند، بنده را در حال ارتكاب گناهى مى‌بيند و مى‌فرمايد: «به عزّت و جلالم سوگند كه از اين پس، هرگز تو را نمى‌آمرزم».[4]

بر اين اساس، خردمندان، هيچ گناهى را كوچك نمى‌شمارند و تلاش مى‌كنند تا از همه گناهانِ كوچك و بزرگ دورى كنند، و اگر در اثر فريب نفْس و شيطان، مرتكب گناهى شدند، هيچ فرصتى را براى توبه و بازگشت به خداى سبحان، از دست نمى‌دهند.

[1]. ميزان الحكمة: ج 4 ص 269 ح 6771.

[2]. ميزان الحكمة:، ج 4 ص 276 ح 6804.

[3]. ميزان الحكمة: ج 4 ص 275 ح 6796.

[4]. ميزان الحكمة: ج 4 ص 272 ح 6789.