2. صله رَحم، به معناى پيوند با خويشاوندان نَسَبى، در مقابل قطع رحم (بريدن و جدايى از آنها) است، و مقصود از پيوند با خويشاوندان، حفظ رابطه خانوادگى است و لازمه آن، نيكى كردن به آنهاست.

3. وجوب صله رحم، اختصاص به ارحام مؤمنِ صالح ندارد؛ بلكه وجوب آن، شامل مطلق نزديكان نسبى مى‌شود. البته مواردى استثنا شده است، مانند: جايى كه صله رحم موجب ضرر طرف مقابل شود، يا موجب تأثيرپذيرى صله‌كننده از انحراف خويشاوند كافر و يا فاسق گردد، و يا موجب تأييد عملى شخص منحرف و به انحراف كشيده شدن ديگران گردد.

4. صله رَحم و نيكى به خويشاوندان، به تناسب نزديكى و دورى آنها، مصاديق متفاوتى دارند. بنا بر اين، ممكن است برخى از كارها نسبت به خويشاوندان دور، صله و نيكى محسوب شوند؛ ولى نسبت به نزديكان مانند پدر و مادر يا برادر و خواهر، كافى نباشند.

5. بريدن از خويشاوندان، آثار زيانبارى براى زندگى انسان در دنيا و آخرت دارد.

اين گناه از جمله گناهانى است كه كيفر آنها از دنيا آغاز مى‌شود. يكى از كيفرهاى دنيوى اين گناه، كوتاه شدن عمر است.[1]

6. نيكى كردن به خويشاوندان، آثار و بركات فراوانى براى زندگى دنيوى و اخروى انسان دارد كه شمارى از آنها در متن حديثِ ياد شده ملاحظه گرديد. آثار ديگرى نيز براى آن در احاديث آمده است، مانند: گشايش در روزى، آسان شدن حسابرسى در روز قيامت، حسن خُلق، و پيشگيرى از گناه.[2]

گفتنى است كه در احاديث اهل بيت عليهم السلام بيشتر بر نقش صله رحم در طولانى شدن‌

[1]. ر. ك: ميزان الحكمة: ج 4 ص 404( صله رحم و طول عمر) و ص 407( بر حذر داشتن از قطع رحم).

[2]. ر. ك: ميزان الحكمة: ج 4 ص 402( آثار صله رحم).