بر اين اساس، ترس از خدا در واقع، ترس از گناهان و كارهاى زشت است.[1] از اين رو، امام على عليه السلام تأكيد مى‌فرمايد:

لا يَرْجُوَنَّ أحَدٌ مِنكُم إلّارَبَّهُ، و لا يَخافَنَّ إلّاذَنْبَهُ.[2]

هيچ يك از شما نبايد جز به پروردگار خويش اميد بندد و جز از گناه خويش بترسد.

2. گريه از ترس مجازات الهى، نشانه نهايت پشيمانى از گناهان و توبه حقيقى است و سبب مى‌شود كه گنهكار مجدّداً مرتكب گناه نشود. از امير مؤمنان عليه السلام نقل شده كه فرمود:

البُكاءُ مِن خَشيَةِ اللَّهِ مِفتاحُ الرَّحمةِ.[3]

گريستن از ترس خدا، كليد رحمت است.

و بدين سان بر اساس حديثى كه در متن آمده، گريستن از خوف خداى سبحان، موجب امنيت و آرامش در روز قيامت- كه به خاطر شدّت ترسناك بودنش، «ترسناك‌ترين روز» ناميده شده-، مى‌گردد.

در حديثى ديگر از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نقل شده كه فرمود:

مَن خَرَجَ مِن عَينَيهِ مِثلُ الذُّبابِ مِن الدَّمْعِ مِن خَشيَةِ اللَّهِ آمَنَهُ اللَّهُ بهِ يَومَ الفَزَعِ الأكبَرِ.[4]

هر كس از ترس خدا به اندازه مگسى اشك از چشمش خارج شود، خداوند، او را در آن روزِ ترس بزرگ ايمن مى‌گرداند.

3. از آن جا كه حسنات ابرار، سيّئات مقرّبان اند، توبه از گناهان، براى همگان ضرورى است.[5] چيزى كه هست، ابرار از بيم مجازات دوزخ گريه مى‌كنند و مقرّبان‌

[1]. ر. ك: ميزان الحكمة: ج 3 ص 523« تفسير ترس».

[2]. نهج البلاغة: حكمت 82.

[3]. غرر الحكم: ح 2051.

[4]. بحار الأنوار: ج 93 ص 336 ح 30.

[5].\i وَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ‌\E( نور: آيه 31).