اين سخن، بدين معناست كه نقش ياد خدا در سازندگى جان و كمالات انسان، بسيار فراتر از جلوگيرى از آلودگى‌هاى اخلاقى و عملى است. به سخن ديگر، نماز، آثار و بركاتى براى نمازگزار و جامعه انسانى دارد كه پيشگيرى از آلودگى‌هاى اخلاقى و اجتماعى در مقايسه با آنها كوچك است.[1] از اين رو امام صادق عليه السلام با صراحت اعلام مى‌فرمايد كه پس از معرفت، هيچ عبادتى بافضيلت‌تر از نماز نيست.

ثقه الإسلام كُلَينى با سند صحيح از معاوية بن وَهْب نقل كرده كه او مى‌گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم: بافضيلت‌ترين عملى كه موجب قرب الهى مى‌شود و محبوب‌ترين اعمال نزد خداوند عز و جل چيست؟ امام عليه السلام در پاسخ فرمود:

ما أعلَمُ شَيئًا بَعدَ المَعرِفَةِ أفضَلَ مِن هذِهِ الصَّلاةِ، ألا تَرى‌ أنَّ العَبدَ الصّالِحَ عيسَى بنَ مَريَمَ عليه السلام قالَ: وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا[2].[3]

بر اين اساس، جا دارد كه خداوند منّان، نزد فرشتگان به نمازگزاران راستين ببالد و بر آنان، آفرين و بر خود، فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِينَ‌ بگويد.

[1]. براى توضيح بيشتر در اين باره، ر. ك: فرهنگ نامه نماز.

[2]. مريم: 31.

[3]. الكافى: ج 3 ص 264 ح 1، بحار الأنوار: ج 82 ص 225 ح 50.