هزار پيامبر، نماز خوانده‌اند. از اين جهت، به آن خيف مى‌گويند كه از وادى مِنا، بلندتر است و هرچه بلندتر باشد، خيف ناميده مى‌شود.

4. پاداش وقوف در مِنا[1]

628. امام صادق عليه السّلام: هرگاه مردم، در جايگاه خود در مِنا استقرار يافتند، منادى ندا مى‌دهد: اگر مى‌دانستيد در آستان چه كسى فرود آمده‌ايد، پس از آمرزش الهى به جايگزينى [مخارجى كه كرده‌ايد]، يقين پيدا مى‌كرديد.

629. امام صادق عليه السّلام: چون مردم در مِنا، در جاى خود قرار گرفتند، از سوى خداوند، منادى ندا مى‌دهد: «اگر مى‌خواستيد من راضى شوم، راضى شدم».

630. امام صادق عليه السّلام: وقتى كسى از مِنا كوچ كرد، فرشته‌اى دست خود را بر شانه‌هاى او مى‌گذارد و مى‌گويد: «عمل، از سر گير!».

631. كتاب من لا يحضره الفقيه: درباره كسى كه از مِنا به مكّه كوچ مى‌كند، روايت شده است كه از گناهانش پاك مى‌شود، همچون روزى كه مادرش او را زاييده است.

[1]. واجب است كه حاجيان، شب يازدهم و دوازدهم ذى حجّه را تا نيمه شب، در منا به سر ببرند و براى كسى كه روز دوازدهم از منا كوچ نكند و هنگام غروب هنوز آنجا باشد، واجب است كه شب سيزدهم را نيز در منا به سر ببرد. البته براى كسانى كه اين شب‌ها را در مكّه، تا به صبح به عبادت بپردازند و جز در موارد ضرور، كارى جز عبادت نكنند، ماندن در منا واجب نيست. همچنين فرداى اين شب‌ها- كه واجب است در منا باشند- واجب است كه رَمْى جمره‌هاى سه‌گانه انجام گيرد.