حديثى از مطالبى است كه مقدمتاً عنوان مى‌كند.

در فصل اوّل، در مباحث مقدماتى، ضرورت و اهمّيّت و هدف تحقيق، سؤالات و فرضيات تحقيق، روش و نوع تحقيق، و سابقه و منابع و مطالعات مربوط به اين تحقيق را توضيح مى‌دهد.

در فصل دوم، به اين مطالب پرداخته است: معرفى مكاتب حديثى شيعه در چهار قرن اوّل هجرى، گذرى بر كيفيت شكل‌گيرى مكاتب حديثى شيعه، تدوين و تبويب احاديث در مكتب حديثى مدينه، خطر غاليان و جاعلان در اين مكتب، آثار برجسته حديثى اين مكتب و مكتب حديثى مدينه تا عصر امام رضا عليه السلام، مكتب حديثى كوفه و منشأ پيدايش و جهت‌گيرى فكرى اين مكتب و كثرت محدّثان كوفى و نقش ائمه عليهم السلام، تدوين كتب و اصول حديثى، توجّه به روايات علاجيه و بروز برخى جريان‌هاى انحرافى در كوفه، بررسى مكتب حديثى قم و رى، سابقه تشيع در رى، درگيرى‌هاى فكرى و عقيدتى، گرايش به سمت مباحث اصول دين، قلّت واسطه در احاديث، نقش دولت آل بويه در تقويت مكتب رى، تدوين و تنظيم و تبويب احاديث، گرايش به روش‌هاى تعقلى در اين دو مكتب، مكتب حديثى خراسان، نقش امام رضا عليه السلام در پويايى مكتب خراسان، مكتب حديثى بغداد، پيدايش و گسترش اين مكتب، رشد فزاينده محدّثان در آن، نقش آل بويه در تقويت آن در قرن چهارم، و موقعيت مكتب در عصر شيخ طوسى.

فصل سوم، در باره جايگاه، اهمّيّت و امتيازات قم، قميان و مكتب حديثى قم است.

نويسنده، تاريخ تشيع در اين خطه و ايراد روايات متعدد از امامان شيعه در فضيلت قم و قميان، ميزان محبت و ولايت اين مردم نسبت به ائمه عليهم السلام و ايستادگى آنان در برابر خلفاى اموى و عباسى، جايگاه ممتاز قم و محدّثان آن نزد ديگر محدّثان و دانشمندان شيعى، مرجعيت علمى حوزه قم و محدّثان و تلاش‌ها و حساسيت شديد محدّثان قم در قلمرو حديث را واگو نموده است.

فصل چهارم، در باب روابط حديثى متقابل بين محدّثان قم و ديگر مناطق است كه وضعيت محدّثان قم را از قرن دوم تا چهارم، و رابطه آنان را با ديگر محدّثان عنوان كرده است.

پس از آن، در فصل پنجم، به معرفى مشايخ حديث و فقهاى قم پرداخته است.

فصل ششم، در باره آثار حديثى محدّثان قم در اين فصل، فهرست اين آثار، در موضوعات مختلف عنوان شده، كه يكى از اين موضوعات، جوامع حديثى قم است.