در بخش اوّل، معانى لغوى و اصطلاحى «ملأ» و «مترف»، سيماى ملأ و مترف در قرآن و نهج البلاغه، و تعاريفى پيرامون طبقات اجتماعى را مطرح كرده است.

در بخش دوم، مهم‌ترين اوصاف طبقه ملأ و مترف، از جمله: تبعيت از آبا و اجداد گمراهشان، فسق و فجور آنان، اصرار بر گناهان، گردنكشى و استكبار، و انكار معاد را بيان كرده است.

در بخش سوم، به روش‌هاى تخريبى گروه ملأ و مترف از جمله: گمراه خواندن رسولان، استهزاى رسولان و مؤمنان، درخواست كمك از رسولان در دفع عذاب از آنان و سپس خلف وعده، و بشر خواندن رسولان پرداخته است.

در بخش چهارم، عاقبت گروه ملأ و مترف در قرآن و نهج البلاغه را بيان كرده، و به مواردى چون: هلاك شدن اين قوم، رسيدن به تعب و خوارى، و بطلان اعمال نيكشان اشاره نموده است.

306. سيماى مخبتين در قرآن و روايات‌

، امر اللَّه سليمانى، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشكده اصول دين، استاد راهنما: دكتر احمد عابدى، استاد مشاور: دكتر ناصر رفيعى، 1383، 235 ص.

بررسى واژه «اخبات» از ديدگاه آيات و روايات و لغت واصطلاح، معرفى دقيق موضوع همراه با تشريح ابعاد و حدود آن، و همچنين شناسايى جنبه‌هاى مبهم و مجهول موضوع، از مباحث مطرح شده در اين پايان‌نامه است.

وى، در مقدمه موضوع را تبيين نموده و اهداف و پيشينه و ضرورت و محدوديت‌هاى را بيان كرده است.

در بخش اوّل، ابتدا به مفهوم‌شناسى «اخبات» از نظر لغت و اصطلاح پرداخته، و مترادفات آن را نيز مورد بحث قرار داده است؛ كلماتى از قبيل: «تواضع»، «خشوع»، «سكينه»، «اطمينان»، «خوف و خشيت»، «اخلاص» و «انابه» پس از آن، سير تاريخى بحث اخبات را بيان نموده است.

در بخش دوم رساله، به سيماى مخبتين پرداخته، وپس ازبيان مصاديق اعلاى مخبتين، صفات آنان را، آن گونه كه از قرآن مجيد و روايات به دست مى‌آيد توضيح داده است، كه مخبتان در ابتدا، بر اثر ذكر الهى به خوف و خشيت و سرانجام، به اطمينان و آرامش مى‌رسند. اقسام، درجات وآثار اخبات را نيز بيان كرده است.