شايان ذكر است تفسير مأثور از همان ابتدا مورد توجه سنيان قرار گرفت با اين تفاوت كه آنان، اقوال صحابه و تابعين را نيز در شرح و تفسير آيات بسان قول معصوم مى‌آوردند. از اين رو چنانچه اقوال صحابه و تابعين را از تفاسير نقلى بزرگ ايشان، مانند تفسير طبرى و الدر المنثور سيوطى، حذف كنيم بخش ناچيزى باقى خواهد ماند.

7. كلام نقلى‌

شمار زيادى از نگاشته‌هاى اين دوران در موضوعات كلام نقلى، نگارش يافته‌اند. باورهاى شيعى در حوزه عقايد با ساير مسلمانان، كه اكثريت پيروان را دارا بودند، تفاوت داشت، از اين رو با هجوم فكرى و فشار سياسى و فرهنگى مخالفان رو به رو بود. اين هجوم، عالمان شيعى را وا مى‌داشت تا از فضاى باز فرهنگى و مذهبى اين دوران سود جويند و با پاسخ‌گويى به شبهات، مكتوب‌كردن آنها و نگارشهاى گوناگون در شاخه كلام نقلى، از باورهاى شيعى پاسدارى نمايند و استوارى، استحكام و منطق نيرومند انديشه شيعى را نمايان و توده شيعيان را در برابر آفات و آسيبهاى اعتقادى بيمه كنند. در اين راستا بديهى مى‌نمود كه در كنار توجه به مباحث توحيد، صفات الهى، مبدأ، معاد و نبوت، بيشترين سهم را به نگارشهايى در موضوع امامت، به ويژه امامت امام على عليه السلام، كه نقطه تمايز شيعيان با ديگران بود، اختصاص دهند. در اين نگاشته‌ها از روايات سنيان فراوان استفاده مى‌شد تا بتوان آنان را به حقانيت مذهب شيعه معترف ساخت. كتابهاى ذيل نمونه‌هايى از اين دست نگارشها هستند:

المسترشد فى إمامة أميرالمؤمنين از محمد بن جرير طبرى شيعى؛

فضائل أميرالمؤمنين از ابن‌عقده زيدى‌مذهب؛

الإمامة و التبصرة من الحيرة از ابن‌بابويه قمى؛

إثبات الوصية از على بن الحسين مسعودى؛

كفاية الأَثر از على بن محمد خزاز قمى؛

تفضيل أميرالمؤمنين از شيخ مفيد؛

الاستنصار فى النص على الأئمة الأطهار از ابوالفتح كراجكى؛