تبليغ باورهاى شيعى در هند، از او چهره‌اى مشهور و مورد احترام ساخت. مهم‌ترين اقدام او پاسخ‌گويى به شبهات مخالفان شيعه با استفاده از متون مقبول آنان بود. علاوه بر اين، او كتاب الصوارم المُهرقه را در ردّ الصواعق المُحرقه و كتاب إحقاق الحق را در ردّ كتاب إبطال نهج الباطل‌[1] نوشت. او در كتاب إحقاق الحق به تفصيل از مبانى شيعه در زمينه امامت امام على عليه السلام دفاع كرده است.[2]

نگاشته‌هاى او را نزديك به 140 عنوان ذكر كرده‌اند[3] كه برخى از آنها رجالى و برخى شرح كتابهاى حديثى است كه شرح تهذيب الأحكام، شرح صحيفه سجاديه و تعليقه بر كتاب كافى از اين جمله است. او پس از مرگ اكبر شاه (1014 ه) و قدرت گرفتن افراطيان متعصب، به جرم دفاع از كيان تشيّع به شهادت رسيد.[4]

ملاعبدالله شوشترى (م 1021 ه)

او از شاگردان مقدس اردبيلى و با شيخ بهايى معاصر است. همگان، علم، فضل و تقواى او را ستوده‌اند. علامه محمدتقى مجلسى گسترش دروس حديثى در اصفهان را به او نسبت داده و نوشته است:

مى‌توان نشر فقه و حديث را بر اثر مساعى او دانست ... آن هنگام كه او به اصفهان آمد، عدد طلاب علوم دينى به پنجاه نفر نمى‌رسيد، در حالى كه در زمان وفات او بيش از هزار نفر از فضلا در اين شهر بودند[5].

بيشتر محدثان نسل بعد، مانند ملا محمدتقى مجلسى (مجلسى اول) و سيد مصطفى تفرشى صاحب نقد الرجال شاگرد او هستند.[6] او حاشيه‌هايى بر تهذيب،

[1]. اين كتاب رديه‌اى بر كشف الحق و نهج الصدق علامه حلّى است.

[2]. اين كتاب در سالهاى اخير همراه با ملحقات فراوان آن توسط آيةالله مرعشى نجفى چاپ شده است. ويرايش جديد اين مجموعه با تغييرات كاربردى فراوانى به نام موسوعة الإمامة فى نصوص أهل السنه منتشر شده است.

[3]. ر. ك: مقدمه آية الله مرعشى نجفى بر كتاب إحقاق الحق، ج 1، ص 97- 90.

[4]. براى آگاهى بيشتر، ر. ك: رياض العلماء، ج 5، ص 265 به بعد؛ شهداء الفضيله، ص 175 به بعد؛ مقدمه إحقاق الحق.

[5]. لوامع صاحبقرانى، ج 14، ص 382.

[6]. مقدمه‌اى بر فقه شيعه، ص 58.