«هر كسى كه صبح كند و به كارهاى مسلمين اهتمام نورزد، مسلمان نيست.»

در عصرِ ما، پوچىِ ادعاهاى سازمان‌هاى بين المللىِ مدافع حقوق بشر آشكار شد.

گمان نمى‌كنم امروز در دنيا، هيچ سازمانى رسواتر از سازمان حقوق بشر باشد. (تكبير نمازگزاران‌) سازمان حقوق بشر، يهودى‌هاى مهاجر و مهاجم را بشر و داراى حقوق مى‌داند؛ اما فلسطينى‌هاى بومىِ كتك خورده و شهيد داده را نه بشر مى‌داند و نه براى آنها حقوقى قائل است و در قطعنامه رسمىِ خود، آنها را يك عضو [غير] رسمىِ سازمان ملل مى‌خوانَد.

اما آيا مسلمانانى كه در جلوِ چشمان همه مردم دنيا سرشان را مى‌بُرند و شكمشان را مى‌درند، اصلًا بشر نيستند و هيچ حقى ندارند؟! آيا درست است كه اين سازمان‌ها، «سازمان حقوق بشر» ناميده شوند؟

يكى از چيزهايى كه تحولاتِ عصر ما پرده از روى آن برداشت و آن را براى همه روشن نمود، ارزشِ حوزه‌هاى علميه مباركِ شيعه است.

قبلًا اين نغمه زياد به گوش مى‌خورد كه اين حوزه‌هاى علميه گسترده با اين همه جمعيت و بودجه، چه كارى انجام مى‌دهند؟

در حوزه‌ها جمع شده‌اند و مقدارى درس‌هاى قديمى مى‌خوانند كه نه به دردِ دنيا مى‌خورَد و نه به دردِ آخرت. چرا طلبه‌ها با دنيا همگام نيستند؟ اما تحولات عصرِ ما پرده از روى اين شبهه‌ها برداشت و ارزشِ حوزه‌هاى علميه را آشكار كرد.

قيام مرحوم ميرزاى شيرازى در برابر استعمار انگليس و ناصر الدين شاه و فتواى تحريم تنباكوى ايشان و جريان مشروطيت و پس از آن، انقلاب مقدس و شكوهمندِ اسلامىِ ملت ايران با اين همه آثار جهانى، همگى از بركاتِ حوزه‌هاى علميه است.

بعد از جريان تنباكو، سيد جمال الدين اسدآبادى نامه‌اى به مرحوم ميرزاى شيرازى نوشت و به ايشان گفت: انگليسى‌ها تا كنون فكر مى‌كردند كه روحانيون گروهى هستند كه در نجف دور هم جمع شده‌اند. فقط سرشان به علوم قديمه گرم است. به آن، دل خوش كرده‌اند و از دنيا هيچ اطلاعى ندارند.

از اين رو، شما را جدى نمى‌گرفتند. اما فتواى تنباكوى شما، قدرت جهانىِ حوزه‌هاى علميه را آشكار كرد. بنا بر اين، از اين پس بايد مواظب باشيد؛ زيرا آنها در فكر صدمه زدن به شما هستند.

اين حوزه علميه قم و دانش‌آموختگان و تربيت شدگانِ آن و حضرت امام خمينى رحمه الله محصول حوزه علميه قم بودند كه انقلاب بزرگ اسلامىِ ايران را بر پا كردند و آن همه بركات را نصيبِ ايران نمودند و معادلات دنيا را به هم زدند.

من گمان نمى‌كنم ديگر هيچ كس به خود اجازه دهد كه بگويد: اين حوزه‌هاى علميه براى چيست و چه فايده‌اى دارد؟ شما حوزه‌هاى علميه را با هر مركز علمى دنيا كه مى‌خواهيد، حتى با بزرگ‌ترين مراكز علمىِ دنيا، مقايسه كنيد و ببينيد آنها چه خدماتى ارائه كرده‌اند و حوزه‌هاى علميه چه خدماتى ارائه كرده‌اند. وقتى اين مقايسه صورت بگيرد، ارزشِ حوزه‌هاى علميه بيشتر آشكار مى‌شود.

در عصر ما نيز اين حوزه‌هاى علميه بودند كه دنيا را با ارزش معنويت، روحانيت، دين، خدا، اخلاق و فضيلت‌هاى معنوى آشنا كردند.

البته ما بايد در مقابلِ اين لطف پروردگار، شاكر باشيم.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ احَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً احَدٌ[1]

[1]- سوره توحيد( 112).