انصاف است كه عده‌اى در يك كشور، حد اكثر استفاده از نعمت‌ها و مواهب پروردگار را بكنند؛ اما در هنگام از خود گذشتگى، براى حلّ مشكلات كشور، كوچك‌ترين اقدامى نكنند.

يكى از محاسن دفاع مقدس ايران، اين است كه بار مشكلات آن، از نظر تأمين نيروى انسانى، هزينه مالى و غيره، روى دوش داوطلب‌ها است. تا كنون هيچ كس را مجبور نكرده‌اند كه پسرش را عضو بسيج كند يا به جبهه بفرستد يا مقدارى پول براى كمك به جبهه‌ها بپردازد.

البته هر كسى بايد خود انصاف داشته باشد و ببيند آيا اين درست است كه همه برخوردارى‌ها مال خودش، اما گرفتارى‌ها و سختى‌ها مال همسايه‌اش باشد؟!

بنا بر اين، من به عنوان يك برادر، يك شهروند و يك ايرانى، به اين اقليت عرض مى‌كنم كه بهتر است وظيفه‌شناس باشند و در كشورى كه از نعمت‌هايش بهره‌مند هستند، مقدارى از بارِ سختى‌هايش را به دوش بكشند. مگر خانمى كه چهار فرزندش در راه دفاع از اين كشور، شهيد شده يا پدرى كه با دستِ لرزان، گردن‌بند دخترش را مى‌آورد و به جبهه‌ها هديه مى‌كند، چقدر بيشتر از افرادِ آن اقليت، از نعمت‌هاى اين آب و خاك برخوردارند؟

اميدوارم افرادى كه تا كنون در برابر مشكلات كشور و جامعه، احساس مسئوليت نمى‌كرده‌اند يا احساس مسئوليتِ كمترى مى‌كرده‌اند، با تأييدات خداوند، احساس مسئوليتِ بيشترى بكنند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ احَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً احَدٌ[1]

37 جمعه 27 آذر 1366- دانشگاه تهران مهم‌ترين عناوين: وحدت اجتماعى، زندگينامه شهيد آيت الله مفتح‌

خطبه اول‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ اشْرَفِ الانْبِياءِ وَ الْمُرْسَلينَ وَ آلِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ.

خداوند مى‌فرمايد:

«وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَميعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ اذْ كُنْتُمْ اعْداءً فَالَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَاصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ اخْواناً وَ كُنْتُمْ عَلى‌ شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَانْقَذَكُمْ مِنْها كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آياتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ وَ لْتَكُنْ مِنْكُمْ امَّةٌ يَدْعُونَ الَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَونَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ وَ لا تَكُونُوا كَالَّذينَ تَفَرَّقُوا وَ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْبَيِّناتُ وَ اولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ عَظيمٌ»[2]

[و همگان دست در ريسمان خدا زنيد و پراكنده مشويد و از نعمتى كه خدا بر شما ارزانى داشته است، ياد كنيد: آن هنگام كه دشمن يكديگر بوديد و او دل‌هايتان را به هم مهربان ساخت و به لطف او برادر شديد و بر لبه پرتگاهى از آتش بوديد، خدا شما را از آن برهانيد.

خدا آيات خود را براى شما اينچنين بيان مى‌كند، شايد هدايت يابيد.

بايد كه از ميان شما گروهى باشند كه به خير

[1]- سوره توحيد( 112).

[2]- سوره آل عمران( 3)، آيات 103- 105.