در دنيا، ابزارهايى براى رفع نياز انسانها ساخته شده است؛ مانند: دولتها، كليساها، جمعيتهاى خيريه و پدران و خواهران روحانى. اينها مىخواهند به گرسنهها، غذا و به بىلباسها، لباس بدهند و فقرا را اداره كنند؛ اما هيچ كدام از آنها جايگزينِ تلاش انسان براى تأمين نيازهايش از جمله اصولى كه شالوده زندگى اجتماعىِ اوست، نمىشود.
جمعيتهاى بين المللى با سر و صدا، تبليغات، بوق و كرنا، براى كمك به افرادِ بشر تشكيل مىشوند. گاهى اوقات در بعضى موارد جزئى، خدمات مثبتى هم انجام مىدهند اما بيشترِ اينها بويژه آنهايى كه مركزشان در اروپا و آمريكا است، جنبههاى سياسى دارند و بيشتر از آن مقدارى كه مىدهند مىگيرند و بيش از آن مقدارى كه خير مىرسانند شر مىرسانند.
كاملًا روشن و مسلّم است كه يك جامعه سالم، بايد امنيت و اقتصاد و وسايل و نيازهاى زندگىاش محصولِ كار و دسترنجِ خودش باشد. هر جامعهاى خود بايد براى تأمين نيازهايش اقدام كند و با تلاش و همتِ خودش، آنها را بسازد. اگر انسان براى تأمين نيازمندىهاى خود تلاش نكند، نه طبيعتْ آنها را به انسان مىدهد و نه ديگران آنها را براى انسان به ارمغان مىآورند.
بعضىها كه البته كم هم نيستند، فكر مىكنند كه مىتوانند زندگى خود و كشورشان را به بيگانگانْ وابسته كنند تا آنها امنيت و اقتصاد و نيازهاى زندگىشان را برايشان تأمين كنند. كسانى كه چنين فكر مىكنند، شايد در تمام دنيا، بدبختترين افراد باشند.
به عنوان مثال، كويت راهِ كجى را مىرود.
امكانات و فضاى كشورش را در اختيار صدام گذاشته است و در اين جنگ تحميلى ظالمانه، بر خلاف همه موازين انسانى، علمى، اخلاقى، فكرى و اسلامى در كنار يك ستمگر و جنايتكار قرار گرفته است.
سپس كويت به بهانه اينكه من در كنار يك همسايه قوى قرار گرفتهام و امنيتم تهديد مىشود و نفتم را نمىتوانم بفروشم، ننگ و رسوايىِ زير پرچمِ ديگران رفتن را براى خود هموار مىكند.
عجيبتر اين است كه در دنيا، هر كس براى ديگران نوكرى مىكند پول مىگيرد؛ اما كويت در مقابل نوكرى و مزدورى كه مىكند، پول هم مىدهد كه او را به عنوان نوكر بپذيرند.
اكنون كويت دسته گلِ جديدى به آب داده است و به آمريكا مىگويد: من نوكر شما هستم. پرچمِ كشورتان را بالاى سرِ من نصب كنيد. اين هم پول كه خدمتتان تقديم مىكنم. اگر پايگاه آبىِ شناور هم خواستيد، تقديم مىكنم.
اوّل كويت مىگويد: تنها يك پايگاه مىدهم. آن هم در آبهاى بين المللى.
آمريكا مىگويد: اين نوكرِ ما دارد كلك مىزند و دروغ مىگويد، زيرا دو پايگاه به ما داده است؛ آن هم در آبهاى ساحلى، نه در آبهاى بين المللى.
كسى چه مى داند؟ شايد فردا كويت پايگاه خاكى هم به آمريكا بدهد؛ حتماً مىدهد. نوكرى و مزدورى، حد و مرز ندارد.
كويت اين كارها را در مقابلِ چه پيشنهادى انجام مىدهد؟
در مقابلِ پيشنهاد ما كه به كشورهاى حاشيه خليج فارس گفتيم: بياييد هر كدام از ما به اندازه خودمان، امنيتِ خليج فارس را بر عهده بگيريم و به بيگانگان كه از آن طرفِ دنيا آمدهاند تا در اينجا هم پول و هم پايگاه بگيرند، بگوييم: به كشورهاى خودتان برگرديد.