اين كشور را بكوبد و فردا حجّاجِ كشور ديگرى را.

بايد از ائمه محترم جمعه ايران، تشكر كرد. آنها مسئله اداره حرمين شريفين را به طور شايسته در سمينارشان مطرح كردند.

به طور جدّى از اصلاح اداره حرمين شريفين طرفدارى كردند و اين مطلب را در قطعنامه‌شان هم ذكر كردند. من فكر مى‌كنم كه مناسب‌ترين متصديان طرح اين مسئله، همان ائمه جمعه هستند.

آنها مورد قبول امام و مورد احترام مردم هستند و با ارتباطاتى كه مى‌توانند با دنيا برقرار سازند، مى‌توانند اين مسئله بسيار مهم را در تمامِ دنيا مطرح كنند و اين موضوع را همان گونه كه در قطعنامه‌شان آمده است، دنبال كنند.

ديگران نيز، هر كس بايد به اندازه امكانات و توانش، اين موضوع را پيگيرى كند تا اين موضوع، مجدّداً با گذشتِ زمان و با مرورِ زمان فراموش نشود.

يكى از بركات بسيار مهمّ انقلاب ما، اين است كه الحمد للّه اسلام به طور جدّى و جالب در دنيا مطرح شده است. شايد كمتر كسى در روى كره زمين باشد كه روزى چند بار كلمه اسلام و انقلاب اسلامى به گوشِ او نخورَد، خواه موافق باشد و خواه مخالف.

امروز، اسلام و انقلاب اسلامى، مهم‌ترين مسئله دنيا است. الحمد للّه در اسلام كه به حق، اين همه در دنيا بزرگ جلوه كرده، پايگاه‌ها و مراكز بسيار مهمّى داريم. كشورى مناسب با اين انقلاب، پايگاه رهبرى و پايگاه نيروهاى مسلح را داريم. اين همه امكاناتِ فراوان داريم.

ان‌شاءالله كه بتوانيم اين كشور را خيلى خوب، اداره كنيم.

امروز در تمام دنياى اسلام، نه تنها در ايران، كمبود يك مركز علمىِ اسلام‌شناسى، احساس مى‌شود. كسانى كه با اسلام آشنا شده‌اند، سؤالاتى برايشان مطرح شده و مى‌خواهند نظر اسلام را در باره آنها بدانند.

مى‌خواهند نظر اسلام را در باره روابط بين المللى، جنگ، صلح، اقتصاد، سيستم حكومت، احكام حكومتى، مالكيت زمين و حقوق بين الملل بدانند.

در باره ديدگاه اسلام در مورد مسائل حقوقى، هنرى، روانشناسى، جامعه‌شناسى، علوم انسانى و علوم اجتماعى، هزاران سؤال وجود دارد.

بايد يك مركز بين المللىِ رسمى براى پاسخگويى به اين سؤالات به وجود آيد كه وقتى كسى اين سؤالات را از آنها مى‌پرسد، نگويند: من مستحضر نيستم، بايد مراجعه كنم و اجازه دهيد فكر كنم و حتى اگر فكر كند و مراجعه كند، فقط به يكى دو منبع مراجعه كند و حتى اگر در برخى از مسائلْ تحقيقِ جدّى كند و مثلًا يك سال روى يك مسئله كار كند، باز هم تحقيقش، يك تحقيقِ شخصى باشد و اعتبار آن تنها به قدرِ فكرِ يك نفر باشد.

بايد يك مركز اسلام‌شناسى تأسيس شود كه مردم بدانند وقتى چيزى را از آنها مى‌پرسند، آنها براى هر پرسشى، پاسخِ آماده دارند و هر جوابى كه ارائه مى‌كنند، مورد اعتماد و كاملًا معتبر است و حدّ اقل نتيجه تلاش‌هاى فكرىِ يك گروه چهل، پنجاه نفره است كه چند سال يا چند ماه، روى يك مسئله تحقيق كرده‌اند. متأسفانه امروز چنين مركزى را نداريم.

ما امروز حوزه‌هاى علميه را داريم.

حوزه‌هاى علميه ما بسيار غنى است.

شخصيت‌هاى علمىِ ما بسيار محترم‌اند؛ اما اگر سازماندهى، تشكيلات، كار گروهى و همكارى‌هاى لازم در تحقيقات علمى وجود نداشته باشد، تحقيقاتْ نتيجه تلاش‌هاى فكرىِ فردى و انفرادى مى‌شود. انفرادى‌