در پيشرفت يك فكر، همقدم نباشند، همگام نباشند، آن فكر هر چند صحيح و درست و منطقى و اسلامى باشد، نمى‌تواند كاملًا موفق باشد. در حكومت قانون، همچنان كه ارگان‌هاى دولتى و نهادهاى انقلابى با هم همكارى مى‌كنند، ان‌شاءالله مردم هم بايد از همكارى خودشان كوتاهى نفرمايند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ وَ الْعَصْرِ انَّ الانْسانَ لَفى‌ خُسْرٍ الَّا الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ[1]

3 جمعه 27 شهريور 1360- دانشگاه تهران مهم‌ترين عنوان: بزرگداشت هفته جنگ‌

خطبه اول‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ احْمَدُهُ اسْتِتْماماً لِنِعْمَتِهِ وَ اسْتِسْلاماً لِعِزَّتِهِ وَ اسْتِعْصامَاً مِنْ مَعْصِيَتِهِ وَ اشْهَدُ انْ لَا الهَ الَّا اللَّهُ لَا شَريكَ لَهُ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ مُحَمَّدٍ عَبْدِهِ وَ رَسُولِهِ ارْسَلَهُ بِالدّينِ الْمَشْهُورِ وَ الْعَلَمِ الْمَأثُورِ وَ الْكِتابِ الْمَسْتُورِ.

اللَّهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ عَلى‌ اوْصِيائِهِ وَ خُلَفائِهِ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ بَعْدِهِ عَلِىِّ بْنِ ابى‌ طالِبٍ اميرِ الْمُؤْمِنينَ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلىٍّ وَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلىٍّ وَ عَلىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِىِّ بْنِ مُوسى‌ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ عَلِىِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ وَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ الْمَهْدِىِّ صَلَواتُ اللَّهِ وَ سَلامُهُ عَليْهِمْ اجْمَعينَ.

خداوند تبارك و تعالى‌ مى‌فرمايد:

«يا ايُّهَا النَّبِىُّ جاهِدِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنافِقينَ وَ اغْلُظْ عَلَيْهِمْ وَ مَأْويهُمْ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصيرُ»[2]

[اى پيامبر! با كافران و منافقان جهاد كن و بر آنان سخت بگير (كه) جايگاهشان جهنم است و چه بد سرانجامى است.]

همچنين خداى متعال فرموده است:

«انَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذينَ يُقاتِلُونَ فى‌ سَبيلِهِ صَفّاً كَانَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ»[3]

[خدا دوست دارد كسانى را كه در راه او، در صفى، همانند ديوارى كه اجزايش را با سرب به هم پيوند داده باشند، مى‌جنگند.]

و باز خداى تعالى‌ فرموده است:

«فَاذا لَقيتُمُ الَّذينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقابِ حَتّى‌ اذا اثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثاقَ فَامَّا مَنّاً بَعْدُ وَ امَّا فِداءً حَتّى‌ تَضَعَ الْحَرْبُ اوْزارَها ذلِكَ وَ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ لَانْتَصَرَ مِنْهُمْ وَ لكِنْ لِيَبْلُوَاْ بَعَضَكُمْ بِبَعْضٍ وَ الَّذينَ قُتِلُوا فى‌ سَبيلِ اللَّهِ فَلَنْ يُضِلَّ اعْمالَهُمْ سَيَهْديهِمْ وَ يُصْلِحُ بالَهُمْ وَ يُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّفَها لَهُمْ»[4]

[چون با كافران روبرو شديد، گردنشان را بزنيد. و چون آنها را سخت فرو كوفتيد، اسيرشان كنيد و سخت ببنديد. آنگاه يا به منتْ آزاد كنيد يا به فديه. تا آنگاه كه جنگ به پايان آيد. و اين است حكم خدا. و اگر خدا مى‌خواست، از آنان انتقام مى‌گرفت، ولى خواست تا شما را به يكديگر بيازمايد.

و آنان كه در راه خدا كشته شده‌اند، اعمالشان را باطل نمى‌كند.]

و قال اللّه تعالى‌:

«وَ انْ نَكَثُوا ايْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فى‌ دينِكُمْ فَقاتِلُوا ائِمَّةَ الْكُفْرِ انَّهُم لا ايْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ الا تُقاتِلُونَ قَوْماً نَكَثُوا ايْمانَهُم وَ هَمُّوا بِاخْراجِ الرَّسُولِ وَ هُمْ بَدَءُوكُمْ اوَّلَ مَرَّةٍ

[1]- سوره عصر( 103).

[2]- سوره تحريم( 66)، آيه 9.

[3]- سوره صف( 61)، آيه 4.

[4]- سوره محمد( 47)، آيه 4-/ 6.