هرچند به طور اجمالى- ننموده است، بايد به ميقات برگردد و مجدّداً براى منوب‌عنه نيّت كند و احرام ببندد و حجّ را بجا آورد. و اگر پس از گذشت زمان وقوفين كه امكان اعاده نيست متوجّه شود اعمال را رجاءً به نيّت اجمالى يعنى همان نيّتى كه در واقع هنگام احرام داشته اتمام كند و در نيابت به اين حجّ اكتفا نمى‌شود.

مسأله 187) نايب بايد در عبادت‌هاى نيابتى- از جمله حجّ- قصد تقرّب منوب‌عنه و امتثال فرمانى را كه به او متوجّه شده، بنمايد، نه قصد تقرّب خود را؛ هرچند نايب نيز با قصد قربتى كه در اصل نيابت دارد، از پاداش الهى برخوردار مى‌شود.

مسأله 188) اگر نايب در اثناى اعمال شك كند كه آيا هنگام احرام بستن قصد نيابت كرده يا نه؛ چنانچه فعلًا خود را نايب مى‌داند و در نيّت احرام شك دارد عمل خود را حمل بر صحّت نمايد و بقيّه اعمال را بجا آورد. همچنين اگر نايب براى انجام حجّ واجب اجير شده و وظيفه داشته كه در ميقات براى منوب‌عنه محرم شود اگر شك كند كه آيا براى منوب‌عنه محرم شده يا به عنوان ديگرى، عمل خود را حمل بر صحّت كند و حجّ را براى منوب‌عنه اتمام نمايد.

ولى اگر شكّ دارد كه آيا تبرعاً براى ديگرى محرم شده يا به عنوان حجّ استحبابى براى خودش محرم شده، به همان نيّت اجمالى يعنى نيّتى كه هنگام احرام داشته حجّ را تمام كند و در نيابت به اين حجّ‌