احكام غَصْب‌

«غَصْب» آن است كه انسان از روى ظلم بر مال يا حقّ كسى مسلّط شود. غصب از گناهان بزرگ است و غاصب در قيامت به عذاب سخت گرفتار مى‌شود. از حضرت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم روايت شده است كه: «هر كس يك وجب زمين از ديگرى را غصب كند، در قيامت آن زمين را از هفت طبقه آن مثل طوق به گردن او مى‌اندازند.»[1] «مسأله 3147» اگر انسان نگذارد مردم از مسجد و مدرسه و پل و جاهاى ديگرى كه براى عموم ساخته شده استفاده كنند، حقّ آنان را غصب نموده و همچنين است بنابر احتياط، اگر در مسجد جايى را كه قبلًا ديگرى به آن پيشى گرفته است تصرّف كند.

«مسأله 3148» چيزى كه انسان پيش طلبكار گرو مى‌گذارد، بايد پيش او بماند تا اگر طلب او را ندهد طلب خود را از آن به دست آورد، پس اگر پيش از آن كه طلب او را بدهد آن چيز را از او بگيرد، حقّ او را غصب كرده است.

«مسأله 3149» مالى كه نزد كسى گرو گذاشته‌اند، اگر ديگرى آن را غصب كند، صاحب مال وطلبكار مى‌توانند چيزى را كه غصب كرده از او مطالبه نمايند و چنانچه آن چيز را از او بگيرند، باز هم در گرو است و اگر آن چيز از بين برود و عوض آن را بگيرند، آن عوض هم مثل خود آن چيز گرو مى‌باشد.

«مسأله 3150» اگر انسان چيزى را غصب كند، بايد آن را به صاحبش برگرداند و اگر آن چيز از بين برود، بايد عوض آن را به او بدهد.

«مسأله 3151» اگر از چيزى كه غصب كرده منفعتى به دست آيد، مثلًا از

[1]- وسائل الشيعة، چاپ آل البيت، باب 1 از« كتاب الغصب»، ح 2، ج 25، ص 386.