داراى عقل و عفّت و صورت نيكو باشد و مكروه است زن كم عقل يا غير دوازده امامى يا بد صورت يا بد خلق يا زنازداه، كودك را شير بدهد و نيز مكروه است دايه‌اى بگيرند كه بچّه‌اى كه دارد از راه زنا به دنيا آمده باشد.

«مسأله 2993» در صورتى كه ممكن باشد، مستحب است بچّه را دو سال تمام شير دهند و شيردادن به بچّه بيشتر از دو سال نيز جايز است اگرچه بعد از دوسالگى چنانچه بدون احتياج بچّه به شير خوردن، به او شير بدهند، كراهت دارد.

«مسأله 2994» اگر به واسطه شير دادن، حقّ شوهر از بين نرود، زن مى‌تواند بدون اجازه شوهر، بچّه كس ديگرى را شير دهد، ولى جايز نيست بچّه‌اى را شير دهد كه به واسطه شير دادن به آن بچّه، به شوهر خود حرام شود؛ مثلًا اگر شوهر او دختر شيرخوارى را براى خود عقد كرده باشد، زن نبايد آن دختر را شير دهد، چون اگر آن دختر را شير دهد، خود او مادر زن شوهر مى‌شود و بر او حرام مى‌گردد. در هر صورت بهتر است زنان قبل از شيردادن به بچه ديگران، از احكام و آثار شيردادن آگاه باشند.

احكام حِضانت (نگهدارى و تربيت كودك)

«مسأله 2995» «حِضانت»- يعنى نگهدارى و پرورش كودك- حق و تكليف پدر و مادر است.

«مسأله 2996» مادر در «حِضانت» نوزاد پسر تا دو سال و نوزاد دختر تا هفت سال اولويّت دارد، به شرط آن كه مادر مسلمان، عاقل و آزاد باشد و به ديگرى شوهر نكرده باشد، در غير اين صورت پدر مقدّم است و پس از اين مدّت، حضانت با پدر است، ولى اگر پدر مرده باشد يا واجد شرايط لازم براى حضانت بچّه نباشد، مادر- هرچند شوهر كرده باشد- بر جدّ و ديگران مقدّم است، واگر مادر در زمانى كه مسئول حضانت و نگهدارى كودك است بميرد، پدر بر ديگران در حضانت كودك مقدّم است.

«مسأله 2997» چنانچه پدر و مادر هر دو بميرند، حقّ حضانت به جدّ پدرى مى‌رسد و در صورت نبودن او، هركدام از نزديكانش كه عرفاً براى حضانت وى‌