احكام محجوران‌

«محجور» كسى است كه شرعاً حقّ تصرّف در اموال خود را نداشته باشد و ديگران امور مالى او را سرپرستى كنند.

«مسأله 2746» محجوران چهار دسته هستند:

اوّل: كودكى كه هنوز بالغ نشده است.

دوم: ديوانه.

سوم: سفيه، يعنى كسى كه در امور مالى نفع و ضرر خود را به خوبى تشخيص نمى‌دهد و دارايى خود را در امور بيهوده مصرف مى‌كند، اگرچه حاكم شرع هم او را از تصرّف منع نكرده باشد.

چهارم: ورشكسته‌اى كه حكم ورشكستگى او توسّط حاكم شرع صادر شده است.

«مسأله 2747» بچّه‌اى كه بالغ نشده شرعاً نمى‌تواند در مال خود تصرّف كند؛ ولى اگر كودك نابالغ چيزهاى مباحى را كه ملك كسى نيست- نظير ماهى دريا- با تلاش و كار خود به قصد تملّك به دست آورد، مالك آن مى‌شود.

«مسأله 2748» كسى كه گاهى عاقل و گاهى ديوانه است، تصرّفى كه هنگام ديوانگى در مال خود مى‌كند، صحيح نيست.

«مسأله 2749» انسان مى‌تواند در مرضى كه با آن از دنيا مى‌رود، هر مقدار از مال خود را كه بخواهد، به مصرف خود و عيال و ميهمان و كارهايى كه اسراف شمرده نمى‌شوند برساند و نيز اگر مال خود را به كسى ببخشد يا ارزان‌تر از قيمت بفروشد يا اجاره دهد، صحيح است.