احكام صدقه‌

صدقه دادن كه يك اقدام خالصانه و صادقانه مى‌باشد، مورد سفارش قرآن كريم و احاديث فراوان قرار گرفته و موجب خير و بركت در زندگى، دفع بلا و مرگ‌هاى ناگهانى و شفاى بيماران مى‌شود و همان طور كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم فرموده: «كلّ معروف صدقه»[1] يعنى هر كار خير و پسنديده‌اى، صدقه محسوب مى‌شود و اقداماتى كه موجب هدايت گمراهان، حمايت نيازمندان و عمران و آبادانى مادى و معنوى جامعه گردد، ماندگارتر و مفيدتر مى‌باشد.

«مسأله 2709» «صدقه» بر دو قسم است:

اوّل: صدقه واجب، نظير زكاتِ مال، زكات فطره، ردّ مظالم (يعنى جبران تجاوزات انسان به اموال مردم با جهل به صاحبان آنها كه به اجازه مجتهد جامع‌الشرايط صدقه داده مى‌شود) و كفّاره‌هاى گوناگون.

دوم: صدقه مستحب، يعنى احسان و اعانت مالى به ديگران يا تأسيس مؤسسه خيريه كه منافع آن عايد عموم گردد كه درباره خواص و آثار آن روايات زيادى وارد شده است.

«مسأله 2710» صدقه دهنده علاوه بر اين كه بايد بالغ، عاقل و غير سفيه باشد و به واسطه ورشكستگى توسّط حاكم شرع از تصرّف در اموال خود منع نشده باشد، بايد قصد قربت هم داشته باشد و صدقه را بدون عوض به شخص مورد نظر بدهد.

«مسأله 2711» صدقه دهنده پس از تحويل دادن مال نمى‌تواند آن را به هم بزند و صدقه را پس بگيرد، هر چند آن شخص از ارحام و بستگان او نباشد.

[1]- بحار الانوار، ج 93، ص 119.