احكام هِبه (بخشش) و ابراء

«مسأله 2696» «هبه» آن است كه انسان چيزى را كه ملك خود اوست به رايگان ملك ديگرى كند و به او ببخشد.

«مسأله 2697» در هبه صيغه خاصّى لازم نيست و اگر هبه كننده مال خود را به قصد هبه به كسى بدهد و او هم به همين قصد بپذيرد، صحيح است.

«مسأله 2698» در هبه كننده چند شرط معتبر است:

اوّل و دوم: بالغ و عاقل باشد.

سوم: سفيه نباشد، يعنى از كسانى نباشد كه مال خود رادر كارهاى بيهوده مصرف مى‌كنند اگرچه توسّط حاكم شرع هم از تصرّف در اموال خود منع نشده باشد.

چهارم: توسّط حاكم شرع از تصرّف در اموال خود منع نشده باشد، مانند مُفَلَّس.

پنجم: مالك يا صاحب اختيار چيزى باشد كه مى‌خواهد هبه كند، پس بخشش مال ديگرى بدون اجازه او صحيح نيست.

ششم: از روى قصد و اختيار ببخشد، پس اگر هبه كننده از روى اكراه يا اجبار هبه كند، صحيح نيست.

«مسأله 2699» كسى كه چيزى به او بخشيده مى‌شود، اگر صغير يا ديوانه باشد، قبول خود او كافى نيست، بلكه بايد ولىّ او هبه را از طرف او بپذيرد.

«مسأله 2700» در هبه علاوه بر پذيرش، تحويل گرفتن آن مال هم لازم است؛ پس تا هنگامى كه آن را تحويل طرف نداده، ملك او نشده است و براى صغير و ديوانه، ولىّ آنها بايد تحويل بگيرد و اگر خود ولىّ بخواهد چيزى را به آنها ببخشد، كافى است‌