احكام ضمانت‌

ضمانت به دو صورت تحقق مى‌يابد:

اوّل: ضمانت عقدى‌

«ضمانت عقدى» ضمانتى است كه با عقد و قرارداد خاصّى حاصل مى‌شود به اين صورت كه شخص ثالثى پرداخت بدهى فرد معيّنى را در روز معيّن به عهده مى‌گيرد و طلبكار اين تعهد را مى‌پذيرد؛ به كسى كه عهده‌دار پرداخت بدهى بدهكار شده «ضامن» مى‌گويند.

«مسأله 2611» اگر انسان بخواهد ضامن شود كه بدهى كسى را بدهد، ضامن شدن او در صورتى صحيح است كه به هر لفظى اگرچه عربى نباشد به طلبكار بگويد كه:

«من ضامن شده‌ام طلب تو را بدهم» و طلبكار هم رضايت خود را بفهماند، ولى راضى بودن بدهكار شرط نيست، بلكه همين قدر كه ضامن مقصود را بفهماند و طلبكار پذيرش خود را اعلام نمايد كفايت مى‌كند.

«مسأله 2612» ضامن و طلبكار بايد مكّلف و عاقل باشند و كسى هم آنها را مجبور نكرده باشد و نيز بايد سفيه نباشند كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف كنند، اگرچه حاكم شرع هم آنها را منع نكرده باشد و نيز كسى كه به واسطه ورشكستگى حاكم شرع او را از تصرّف در اموالش منع كرده، بابت طلبى كه دارد، ديگرى نمى‌تواند ضامن او شود.

«مسأله 2613» هرگاه براى ضامن شدن خود شرطى قرار دهد، مثلًا بگويد: «اگر