احكام بيمه‌

«بيمه» قراردادى است بين بيمه شونده (بيمه گزار) و مؤسسه يا شركت يا شخصى كه بيمه را مى‌پذيرد (بيمه‌گر) كه به موجب آن يك طرف تعهّد مى‌كند در ازاء پرداخت وجه يا وجوهى از طرف ديگر، در صورت وقوع حادثه، خسارت وارده بر او را جبران كند و يا وجه معيّنى بپردازد. متعهّد را «بيمه‌گر»، طرف تعهّد را «بيمه گزار»، وجهى را كه بيمه‌گزار به بيمه‌گر مى‌پردازد «حقّ بيمه» و آنچه را كه بيمه مى‌شود «موضوع بيمه» مى‌گويند و اين عقد مثل ساير عقود محتاج به رضايت طرفين است و شرايطى كه در عقد و طرفين آن در ساير عقود معتبرند، در اين عقد نيز معتبر مى‌باشند و مى‌توان اين عقد را با هر لغت و زبانى منعقد كرد و تعهدات طرفين قرارداد بيمه به اعتبار انواع و اقسام بيمه متفاوت است.

«مسأله 2481» در بيمه هر يك از طرفين قرارداد مى‌توانند ايجاب يا قبول را اجرا نمايند، ولى بايد تمام قيودى كه گفته شد معلوم شوند و قرارداد بر اساس آنها واقع گردد.

«مسأله 2482» در بيمه علاوه بر شرايطى از قبيل بلوغ و عقل و اختيار و غير آنها كه در ساير عقود لازم است، چند شرط معتبر است:

اوّل: تعيين موضوع بيمه كه شخص، مغازه، كشتى، اتومبيل يا هواپيما است.

دوم: تعيين دو طرف عقد كه اشخاص يا مؤسسات يا شركت‌ها يا دولت هستند.

سوم: تعيين مبلغى كه بايد بپردازند. چهارم: تعيين اقساطى كه بايد آن را بپردازند و تعيين زمان اقساط. پنجم: تعيين زمان شروع و پايان بيمه كه مثلًا از اوّل فلان ماه يا سال تا چند ماه يا چند سال است. ششم: تعيين خطرهايى كه موجب خسارت مى‌شوند مثل حريق، غرق، سرقت، وفات يا بيمارى و مى‌توان كلّيّه آفاتى را كه موجب خسارت مى‌شوند،