شرايط كسانى كه مستحق زكاتند

«مسأله 2062» كسى كه زكات مى‌گيرد، بايد شيعه دوازده امامى باشد و اگر به گمان اين كه كسى شيعه دوازده امامى است به او زكات بدهد و بعد معلوم شود شيعه نبوده، حكم آن مانند حكمى است كه در مسأله 2056 گذشت و در صورتى كه مصلحت دينى اقتضا كند، از بابت سهم فى سبيل اللَّه مى‌تواند به غير شيعه دوازده امامى هم زكات بدهد.

«مسأله 2063» اگر طفل يا ديوانه‌اى از شيعه فقير باشد، انسان مى‌تواند به ولىّ او زكات بدهد به قصد اين كه آنچه را مى‌دهد ملك طفل يا ديوانه باشد.

«مسأله 2064» انسان مى‌تواند خودش يا به وسيله يك نفر امين، زكات را به مصرف طفل يا ديوانه برساند و بايد هنگامى كه زكات به مصرف آنان مى‌رسد، نيّت زكات كنند و لازم نيست زكات حتماً به ولىّ طفل داده شود.

«مسأله 2065» به فقيرى كه گدايى مى‌كند، مى‌شود زكات داد؛ ولى به كسى كه زكات را در معصيت مصرف مى‌كند، نمى‌شود زكات داد.

«مسأله 2066» بنابر احتياط واجب به كسى كه آشكارا مرتكب معصيت كبيره مانند ترك نماز و يا شرابخوارى مى‌شود، نمى‌توان زكات داد، هرچند زكات را در معصيت مصرف نكند.

«مسأله 2067» انسان نمى‌تواند مخارج كسانى را كه مثل اولاد، مخارج آنها بر او واجب است از زكات بدهد؛ ولى ديگران مى‌توانند به آنان زكات بدهند.

«مسأله 2068» اگر شخصى نتواند نفقه كسانى را كه نفقه آنان بر وى واجب است بدهد و يا كمتر از حدّ مورد نياز آنان را بتواند بدهد، چنانچه زكات بر وى واجب شود و آنان نيز از مستحقين زكات باشند، مى‌تواند نفقه آنان يا كسرى آن را از زكات مال خود بپردازد.

«مسأله 2069» به كسى كه بدهكار است و نمى‌تواند بدهى خود را بدهد، اگرچه مخارج او بر انسان واجب باشد، مى‌شود براى اداى بدهى زكات داد؛ ولى اگر كسى كه مخارج او بر انسان واجب است براى خرجى خودش قرض كرده باشد، انسان نمى‌تواند بدهى او را از زكات خود بدهد.