بگيرد و براى هر روز دادن يك مُد طعام به فقير كافى است.

«مسأله 1792» اگر روزه رمضان را عمداً نگيرد، بايد قضاى آن را بجا آورد و براى هر روز دو ماه روزه بگيرد يا به شصت فقير طعام بدهد يا يك بنده آزاد كند و چنانچه تا رمضان آينده قضاى آن روزه را بجا نياورد، براى هر روز دادن يك مُدّ طعام لازم نيست.

«مسأله 1793» بعد از مرگ پدر، پسر بزرگ‌تر بايد قضاى نماز و روزه او را به تفصيلى كه در مسائل قضاى نماز پدر (مسأله 1429- 1442) گفته شد بجا آورد و اين حكم بنابر احتياط مستحب در مورد مادر نيز جارى است.

«مسأله 1794» اگر پدر يا مادر غير از روزه رمضان، روزه واجب ديگرى مانند روزه نذرى را نگرفته باشند، بنابر احتياط پسر بزرگ‌تر بايد آن را قضا نمايد.

احكام روزه مسافر

«مسأله 1795» مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعتى بخواند، نبايد روزه بگيرد و مسافرى كه نماز خود را تمام مى‌خواند، مثل كسى كه شغل او مسافرت بوده يا سفر او سفر معصيت است، بايد در سفر روزه بگيرد.

«مسأله 1796» مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى اگر براى فرار از روزه باشد، مكروه است وهمچنين اگر غير از روزه رمضان، روزه معيّن ديگرى نيز بر انسان واجب باشد، مى‌تواند در آن روز مسافرت كند.

«مسأله 1797» اگر نذر كند روزه بگيرد و روز آن را معيّن نكند، نمى‌تواند آن را در سفر بجا آورد؛ ولى چنانچه نذر كند كه روز معيّنى را در سفر روزه بگيرد، بايد آن را در سفر بجا آورد و نيز اگر نذر كند روز معيّنى را چه مسافر باشد يا نباشد روزه بگيرد، بايد آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگيرد.

«مسأله 1798» مسافر مى‌تواند براى خواستن حاجت، سه روز در مدينه منوّره، روزه مستحبّى بگيرد و احتياط واجب اين است كه آن سه روز، روزهاى چهارشنبه، پنج شنبه و جمعه باشد.