احكام چيزهايى كه نجس شده‌اند

«مسأله 126» خوردن و آشاميدن چيز نجس، حرام است؛ و نيز خوراندن عين نجس به اطفال در صورتى كه ضرر داشته باشد حرام مى‌باشد، بلكه اگر ضرر نيز نداشته باشد، نبايد به آنان خورانده شود؛ ولى غذاهايى را كه نجس شده‌اند، در صورتى كه به واسطه سرايت نجاست از دست خود طفل نجس شده باشند، مى‌توان به طفل خوراند، وگرنه بنابر احتياط نبايد به او بخورانند.

«مسأله 127» فروختن و عاريه دادن چيز نجسى كه مى‌شود آن را آب كشيد اگرچه نجس بودن آن را به خريدار يا عاريه گيرنده نگويند، اشكال ندارد، ولى چنانچه انسان بداند كه عاريه گيرنده يا خريدار، آن را در خوردن و آشاميدن استعمال مى‌كند، بنابر احتياط بايد نجس بودن آن را به او بگويد.

«مسأله 128» اگر انسان ببيند كسى چيز نجسى را مى‌خورد يا با لباس نجس نماز مى‌خواند، لازم نيست به او بگويد.

«مسأله 129» اگر جايى از خانه يا فرش كسى نجس باشد و ببيند بدن يا لباس يا لوازم كسانى كه وارد خانه او مى‌شوند، با رطوبت به جاى نجس رسيده و نجس شده است، لازم نيست به آنان بگويد، مگر آن كه صاحب خانه باعث نجس شدن آنها شده باشد.

«مسأله 130» اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است، بايد به مهمان‌ها بگويد، امّا اگر يكى از مهمان‌ها بفهمد، لازم نيست به ديگران خبر دهد، ولى چنانچه به گونه‌اى با آنان معاشرت داشته باشد كه بداند به واسطه نگفتن، خود او نيز نجس مى‌شود، بايد بعد از غذا به آنان بگويد.

«مسأله 131» اگر چيزى كه عاريه كرده نجس شود، چنانچه بداند كه صاحب آن چيز، آن را در خوردن و آشاميدن استعمال مى‌كند، واجب است به او بگويد و اگر نداند نيز بنابر احتياط واجب بايد به او بگويد.

«مسأله 132» بچه مميزى كه خوب و بد را مى‌فهمد، اگر بگويد چيزى را آب‌