مى‌توانسته قضاى نماز و روزه را به جا آورد، بميرد كه در اين صورت بر پسر بزرگ‌تر بعدى واجب است همان مقدار از نماز و روزه پدر را كه پسر اول وقت قضا كردن آنها را نداشته، قضا نمايد.

«مسأله 1442» قضاى نماز و روزه مادر بر پسر بزرگ‌تر واجب نيست، اگرچه بهتر است آنها را بجا آورد.

نايب گرفتن براى نماز

«مسأله 1443» بعد از مرگِ انسان، مى‌توان براى نماز و عبادت‌هاى ديگر او كه در زندگى بجا نياورده، شخص ديگرى را نايب گرفت، يعنى به او مزد داد تا آنها را به نيابت از ميّت بجا آورد و اگر كسى بدون مزد نيز آنها را انجام دهد، صحيح است.

«مسأله 1444» انسان مى‌تواند براى بعضى از كارهاى مستحبّى، مثل حج، عمره، طواف از طرف كسى كه در مكه نيست، قرائت قرآن، زيارت قبر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و امامان عليهم السلام و توابع آن مثل نماز زيارت، از طرف زندگان اجير شود و ظاهراً نيابت تبرّعى (مجانى) در جميع مستحبات از طرف افراد زنده اگر به قصد رجا باشد اشكال ندارد؛ اما صحّت اجير شدن براى غير از مثل مستحبات ذكر شده، محلّ تأمّل است و نيز انسان مى‌تواند كار مستحبّى را انجام دهد و ثواب آن را به مردگان يا زندگان هديه نمايد.

«مسأله 1445» كسى كه براى نماز قضاى ميّت اجير شده، بايد يا مجتهد باشد يا مسائل مورد ابتلاى نماز را از روى تقليد به نحو صحيح بداند.

«مسأله 1446» اجير بايد هنگام نيّت، ميّت را معيّن نمايد، ولى لازم نيست اسم او را بداند؛ پس اگر نيّت كند: «از طرف كسى نماز مى‌خوانم كه براى او اجير شده‌ام» كافى است.

«مسأله 1447» اجير بايد خود را به جاى ميّت فرض كند و عبادت‌هاى او را قضا نمايد و يا اين كه عمل خود را به منزله عمل او قرار دهد و اگر عملى را انجام دهد و ثواب آن را به او هديه كند، كافى نيست.

«مسأله 1448» بايد كسى را اجير كنند كه اطمينان داشته باشند كه نماز را بجا مى‌آورد